Od
„Reportaż Anny Sekudewicz zatytułowany ?Miłość, która leczy? został nominowany do Polsko-Niemieckiej Nagrody Dziennikarskiej 2012 w kategorii Radio.
Fragment listu gratulacyjnego: ?(reportaż) przyczynia się do poszerzenia wiedzy Polaków i Niemców o sobie nawzajem, pomaga zrozumieć politykę, zjawiska gospodarcze osiągnięcia kultury i nauki obu państw oraz wspiera integrację obu narodów w UE?.
Reportaż Anny Sekudewicz to historia miłości wnuka SS-mana, zbrodniarza i zagorzałego nazisty i Polki, której dziadek zginął w Oświęcimiu.
Zarówno nazizm jak i ludobójstwo dokonane w Oświęcimiu są, jako bolesny temat, ?oswojone?.
Rozpoznane, ocenione, wypowiedziane, wykrzyczane, wypłakane, wyuczone, wciąż upamiętniane. Do obowiązkowych szkolnych lektur w czasach PRL należały pozycje jak ?Dymy nad Birkenau? Seweryny Szmaglewskiej, opisującej z detalami życie w obozie, ?Niemcy? Leona Kruczkowskiego o odpowiedzialności moralnej za zbrodnie czy Dziennik Anny Frank, wspomnienia ukrywającej się małej dziewczynki. W szkołach odbywały się akademie, inscenizacje teatralne, konkursy wiedzy w kontekście wojny polsko-niemieckiej (nagrodą był zegarek marki ZSRR: -). Takie działania pozwoliły na likwidację traumy i umożliwiły dialog.
Do dzisiaj nie przekazano w szkole wiedzy o ludobójstwie dokonanym przez komunistów i nazistów ukraińskich, a Ci, którzy o tym wiedzieli nie mogli nawet gestem wiedzy tej ujawnić, bo spotkałby ich podobny los.
Nie przekazano młodzieży wspomnień zsyłanych na Syberię i ocalałych z rzezi dokonanej na Kresach, aby ta wiedza umożliwiła poszerzenie wiedzy Polaków i Ukraińców, Białorusinów i Rosjan o sobie nawzajem i pomogła zrozumieć politykę.
A tak wspomina okrutny czas Aurelia Raszkiewicz (zesłana w głąb ZSRR):
?Codziennie ktoś umierał. Pamiętam te umierające twarze, których bardzo się bałam. Umierali różnie, najczęściej w nocy, we śnie. Nieraz, kiedy się budziłam, a obok leżał ktoś nieżywy, najpierw czekałam chwilę ? może jeszcze się poruszy, może nawet się odezwie. Od czasu do czasu dotykałam jego ramienia i cicho pytałam. Na próżno, nie dawał znaku życia.
Zaciśnięte z bólu wargi albo otwarte usta, ukazujące brak zębów czy zaledwie kilka pozostałych po szkorbucie lub cyndze, trwały zamarłe w wyrazie niezasłużonej krzywdy. Na bladym czole pasmo siwych, jasnych lub ciemnych włosów, na których widać było wszy. […] Dla jednych śmierć była przerażeniem, dla drugich wybawieniem. Niektórzy wieczorem wymawiali jeszcze swoje imiona, nazwiska, adresy, lecz nie było gdzie i czym ich zapisać – rano już nie żyli. Świadomość, że nikt nigdy nie dowie się o ich śmierci i o tym, gdzie zostaną pochowani, była dla ludzi jedną z największych tortur psychicznych. Umierali jak zwierzęta, nie zostawiając śladu swego istnienia.? -Uzbekistan, 1941/1942.
Czy w zestawie lektur szkolnych były piękne wiersze Mariana Jonkajtisa, który przeżył wywózkę na Syberię, jako dziecko?
http://pl.wikipedia.org/wiki/Marian_Jonkajtys
Rozniecanie ognia
Jednym z zadań,zadawanych
Nam przez Mamę,prawie co dnia
Było trudne do spełnienia
Zwykłe rozniecenie ognia.
Zwłaszcza zimą, przy 30-
I niżej stopniowym mrozie.
W chacie zimno..O zapałkach
Nie ma co marzyć w kołchozie.
Tylko hubka i krzesiwo!
Albo iskierkę wystukać.
Albo na wieś gnać i chaty
Z dymiącym kominem szukać.
I uprosić gospodarzy.
Ci-przeważnie nie poskąpią-
I drogocennego żaru
Odrobinę nam odstąpią.
Więc puszkę z żarem na sznurek
I wymachując nią w biegu
Pędzimy szybko do domu
Przez zaspy i zwały śniegu.
Tam w wonne cegły kiziuku,
W piecyku silnie dmuchamy..
Buchnął płomień!Jakże miło
Wykonać polecenie Mamy!…
* * *
Wykształcenie prostych ludzi
W komuniźmie-do dziś wzrusza;
Jak w kołchozie w czyn wcielali
Legendę Prometeusza.
Pragnąc normalizacji stosunków ze wschodnimi sąsiadami musimy prawdę oficjalnie wypowiedzieć, ocenić, wypłakać, wyuczyć i upamiętniać, aby Ci, którzy przeżyli tę tragedię odreagowali traumę a Ci, co umierali jak zwierzęta zostali przez nas przypomnieni co przyniesie ulgę ich ocalałym krewnym. I musimy potraktować zbrodnię totalitaryzmu stalinowskiego i ukraińskiego tak jak potraktowaliśmy zbrodnię nazistów niemieckich. I pamiętajmy o książce, która również porusza historię związku obciążonych tragiczną historią partnerów.
Fragment recenzji ?Oksany? Włodzimierza Odojewskiego:
?Oksana? to także portret rozrachunków człowieka z własnym życiem u jego kresu, dramatyczny bilans oczekiwań i marzeń oraz spełnień i realizacji planów. Traktuje wreszcie powieść o przezwyciężaniu uprzedzeń i różnic między ludźmi, które tworzy polityka, historia czy kultura, jest opisem poszukiwania tego, co najbardziej człowiecze ? porozumienia, bliskości, zrozumienia.?
http://www.polityka.pl/kultura/ksiazki/recenzjeksiazek/304406,1,recenzja-ksiazki-wlodzimierz-odojewski-oksana.read
Bożena Ratter”