Tag: Lwów

Od Marysi Pyż otrzymałem zgodę na opublikowanie jej jakże mądrego tekstu:

Czy narasta oburzenie? — Czy ludzie wokoło wiedzą, co się stało?
— Czy ci, którzy jeszcze nie tak dawno mówili, że rząd na Ukrainie nie jest probanderowski, bo Prawy Sektor przegrał wybory, — są wciąż tego pewni?
— Czy wydarzenia ubiegłego tygodnia nie utwierdziły świata w przekonaniu, że na Ukrainie dzieje się coś nie tak?
Walka o demokrację, wojna z agresorem, przeciw któremu nie chce sprzeciwić się żadne państwo świata, powstrzymywanie rosyjskiej agresji i obrona granic Europy.

— Słyszymy to codziennie, nie? — Czy nie mamy tego dość? — A może często powtarzane kłamstwa stają się prawdą?
— Ile czasu można wytrzymać taki potok, co zalewa mózg, a człowiek przestaje o czymkolwiek innym myśleć?

Jak dać radę temu, co serwują nam na co dzień media?
Całą ludzką głupotę i podniecanie się Ukrainą leczy się jednym sposobem
– odłączeniem od Internetu i telewizji.

Naprawdę!

Wtedy świat staje się bardziej przyjazny, znajdziemy czas na rodzinę i bliskich, — a niektórzy nawet znajdą czas na przeczytanie dawno zalegających na półkach książek.

Życie będzie jak dawniej.

Czyli piękne i na wszystko będziemy mieć czas i możliwości.

— Spróbujcie, naprawdę warto.

Czy strach przed Putinem przerasta rozsądek?

Czy musimy cały czas myśleć o tym samym?

Czy przypadkiem nie oświeci nas myśl, — że gdzieś ukrywa się zagadka wielkiej mainstreamowej piramidy?

A może, gdy zaczniemy analizować sytuację, — dowiemy się czegoś nowego?

Czasami czytam w Internecie komentarze typu — „Rodacy Polacy, przejdźcie od komentarzy d o czynów!”.

Ciekawe, nieprawdaż?

— Do jakich czynów? — I o co tak naprawdę chodzi?

— Co Polacy we Lwowie lub na całej Ukrainie mogą zrobić w ogólnym nurcie propagandy i panującego chaosu?

A czyny i tak są!

I to wielkie.

Pierwsze – jesteśmy.

Drugie – trwamy.

— Trwamy w środku ogólnej propagandy i rosnącym w sile przekonaniu o bohaterstwie morderców Polaków.

My, Polacy, — nadal trwamy. — W tej całej nędzy i obłudzie.

— Trzymając się swojej polskości na co dzień. — Potrafimy w niej wytrwać i przekazać dalej.

Możemy!

A co możecie wy? — Polacy w kraju?

— W swoim własnym państwie, gdzie macie język i kulturę ojczystą na co dzień?

Chcecie podpowiedź?

— Nie możecie nic. — No, poza narzekaniem, które stało się ogólną cechą narodową.

Na więcej nie stać nikogo przy ogromnych możliwościach!

Posiadacie na co dzień najcenniejszy skarb. — Polskę!

— I potraficie ją sponiewierać do stopnia nierozpoznawalności!

Co stało się z całym narodem? — Gdzie podziali się wszyscy mężni bohaterowie? — Czy w dzisiejszej Polsce to rzadkość?

— Wy, którzy potraficie zadać pytanie – skąd wzięli się Polacy we Lwowie?

— Wy, którzy możecie pytać – czy wam się tak źle żyje na Ukrainie?

— Wy, co nie potraficie zrozumieć naszych dążeń do zachowania języka i tożsamości.

To Wy jesteście tymi, — co sprzedali Polskę.

Ci wszyscy, — co nie mają pojęcia, co to są Kresy. — Co znaczą dla historii Polski.

— I ci co nie wiedzą, — że Lwów to nie żadne Kresy.

Ci wszyscy są winni upadku naszego kraju.

— Ci, co nie potrafią kochać Ojczyzny.

Dla nas straconej.

— Dla naszych dziadków wymarzonej. — Dla Polaków za wschodnią granicą ukochanej.

A dla Polaków w kraju nic niewartej.

— Taka właśnie różnica między nami.

W miłości. — Miłości do najcenniejszego skarbu, — którym jest Ojczyzna.

Obecnie mówi się, — że we Lwowie od wieków była Ukraina.

— Ciekawe. — Intrygujące.

Kto neguje ten fakt, jest rosyjskim agentem. — A kto próbuje udowodnić jakieś fakty, — staje się wyklętym.

Otóż dla wszystkich działaczy, — co nie potrafią widzieć poprzez okulary walki o niepodległość i wolność Europy, a także szkiełka obrony przed Putinem.

Jeśli Lwów i Kresy od wieków były ukraińskie, — to nasuwa się tu kilka stwierdzeń.

Ukraińcy bardzo kochali Polaków! — I to przez wieki!

Zbudowali dla nich miasta, ratusze i uczelnie. — Nazwali je imionami królów polskich.

Także wszystkie ulice nazywali wyłącznie nazwiskami wybitnych Polaków.

— Niektóre zachowały się do tej pory, — ale to na palcach jednej ręki policzyć.

A jeszcze w imię miłości do narodu polskiego, — nabudowali kościołów minimum 10 razy więcej niż cerkwi.

— Po to, aby ich ukochany naród miał gdzie się modlić, — wcale nie o ich interesy czy dobrobyt.

I co? — Wielcy wspierający biedne państwo ukraińskie?

Tak właśnie wyglądała nasza historia? — Tak to wszystko się działo?

— Nikomu nie przychodzi do głowy, — że było „nieco” inaczej?

Dobry moment, aby się zastanowić, co robimy, — po co i główne – dla kogo?

— Oby miłość do bratniego narodu nie oślepiła nikogo.

Polacy we Lwowie długo walczyli o swoje. — Nadal walczą.

— Chcą niewiele. — Trochę wsparcia i szacunku.

Powiem więcej.

Waliliśmy z tego powodu kułakiem w stół. — A stół okazał się szklany.

— Wódz Polski woli morderców Polaków bardziej niż własnych rodaków.

Dowodem ostatnia wizyta na Ukrainie.

— Czy ktoś jeszcze ma złudzenia?

Nie chodzi nawet o występ w parlamencie Ukrainy.

— A o wizytę w Bykowni, — bo to podano miejscowym Polakom jako oficjalny cel wizyty ówczesnego prezydenta Polski.

Kulisy tej wizyty odkryjemy już niebawem.
————————————————-

Maria Pyż, Lwów