Cóż, ten świat nie zawsze działa według norm, które zakładasz,że istnieją...? Co jest dobre co złe? Czy lepiej milczeć na ten temat, czy mówić? Zdecydujcie sami, ja już podjąłem decyzję.
Znalazłem ulotkę pod drzwiami, uważnie przeczytałem. Obejrzałem. Porozmawiałem na jej temat. I postanowiłem podzielić się z internautami jej wizerunkiem. Nie będę jej komentował bezpośrednio. Powiem inaczej: rozmawiałem z wojskowym, rozmawiałem z inżynierem gazownictwa. Zżymali się. Dużo mówili i nie nazywali tego lapsusami. Do tego widziałem trójwymiarową kartkę. Zwycięzcy PO. Machasz kartką i widzisz potwory: znanego księdza i lidera przeciwnej partii- wykrzywione twarze, dzikie i szalone. Nie wiem kto wyprodukował tą trójwymiarową kartkę, niemniej przypomina się mi inna medialna NEGATYWNA kampania polityczna sprzed dwóch lat, czarne plakaty ze słowami bardzo wymownymi w swoim znaczeniu i określające pewną merytorykę pewnego ugrupowania. Znikły dość szybko, chyba medialni spece zrozumieli swój błąd, – taka kartka trójwymiarowa, to inna sprawa, marketing szeptany, a jednocześnie partyzancki…
Kto to wyprodukował, nie wiem… Niestety, nie udało się mi zrobić zdjęcia tej kartce, nie miałem aparatu przy sobie. Duża szkoda.
Zestawienie tej rzekłbym skromnej w wymowie ulotki, która jest pokazana poniżej, i merytorycznych treści w niej zawartych jest zastanawiające.
Abstrahuję tutaj od sympatii politycznych, próbuję raczej analizować to co pamiętam, wykorzystać umysł i wiedzę do znalezienia wyjaśnienia. Czy aż tak bardzo zaostrza się dyskurs polityczny? Musi pojawiać się tak nieczysta gra? Ciągle w radiu słyszę z jednej strony o wojnie polsko-polskiej. Termin zaistniał ponieważ został ukuty i powtórzony tyle razy, aby pojawić się w świadomości medialnej, społecznej z odpowiednim wydźwiękiem. I teraz jest wykorzystywany. Przykład marketingu.
I jeszcze jedna rzecz która utkwiła mi w pamięci.
Przed pierwszą turą pan z Matką Boską w klapie wyzywał pewnego księdza, który stworzył imperium medialne, od Szatana. Wzywał do działań prokuratury wobec niego. Z drugiej strony potwierdzał, że w sprawach religii owe imperium w 98 procentach jest ok. Same sprzeczności. Jak może ktoś być Szatanem i zachęcać do kultywowania wiary w Boga. I to w 98 procentach czynić to skutecznie i sprawnie, według tego głosu krytyki.
Szatanem ponoć jest li tylko w sprawach wypowiedzi politycznych, na łamach tego medium katolickiego. Nie ma to związku z moralnością tego medium? Jeżeli ktoś jest moralizatorem jakiejkolwiek opcji wiary czy polityki, wiadomo że będzie do niej nawiązywał w różnych wypowiedziach z różnych okazji i odwrotnie przy okazji poruszania innych tematów w danym medium. Przy okazji omawiania sytuacji politycznej również oprze się na moralności, wartościach etycznych przekazu owej stacji.
Krytyka Pana z Matką Boską w klapie, jest pozbawiona logiki. Jak sądzę. Może jednakowoż się mylę i zagubiłem się w swoich skromnych rozważaniach.
W dobie Globalizacji i używania (częstego) pojęcia „Globalna wioska” należy wspomnieć o Panu M.M. Twórcy tego pojęcia. Nie dożył niestety epoki internetu, co na pewno zainspirowałoby go do dalszego rozwijania praw obrazujących postęp w integracji myśli społeczeństw, poprzez komunikację wszechglobalną jednostek.
Szczęśliwie wymykającą się jakimkolwiek próbom kontroli czy też nadzoru. Czy na pewno? Nie wątpię że sen z powiek władzom spędza właśnie taka wizja. Brak kontroli swobodnego przepływu nie tyle informacji co wręcz formowanych myśli użytkowników, wymiany poglądów, dyskusji, czy też indywidualnego przekazywania swojego zdania. Po cóż są moderatorzy? Jak myślicie? Oczywiście widać to po Onecie. Ilu z was dziwiło się ze swoje anarchistyczne cokolwiek poglądy ujawnione w komentarzach nie pojawiają się? Lub też poglądy nie do końca zbieżne z wizją tego skądinąd liberalnego, środkowego, „obiektywnego” organu. No to wiecie po co jest moderator. Aby pilnował „idei”, „obiektywizmu” danego medium internetowego.
Wpasowując się w wizję globalnej wioski na przykładzie internetu. Cóż więcej pragnąć? Sięgamy wszędzie, wydłużamy nie tylko swoje cielesne oddziaływanie poprzez technikę, mechanikę, ale wysyłamy swoją myśl, swoje odwzorowanie (prawdziwe lub fałszywe) „Ja”. Ile z tym wiąże się przygód, domysłów, gry słów, interpretacji… Jak wpływa to na nasz stan umysłu? Nasz drogi Mistrz twierdził, że otoczenie techniczne ma decydujący wpływ na sam charakter ludzi. I cóż znajdujemy w Internecie? Dokładnie to. Siadając przed monitorem stajemy się kimś innym, wcielamy się, w swoje drugie „Ja” internetowe. Czujecie to? mamy większe możliwości, nie widać naszego garbu, to do tych którzy mają myśl lotną a ciało „hadkie”. Możemy pokazać nasze piękne ciała w pięknym otoczeniu wrzucając niezliczone ilości zdjęć, – to do innej grupy. Możemy wreszcie pobyć trochę innymi, wcielić się w herosów, słowa, czynu, humoru, wojny, pokoju, lub czegokolwiek innego, oddać się ulubionej zabawie, grze, zatopić w nieskończoności połączeń, oczekiwać na maile, potwierdzać swoją tożsamość ważność, lub na odwrót. Umierać na oczach świata, pozwalając na specyficzny ekshibicjonizm. Wręcz epatować nagością swoją i partnerów, w celach różnych, i zarobkowych i zaspokajających swoje pragnienia, a czy jest to czy normalne wg. ogólnie przyjętych norm – jest inną kwestią.
I cóż kto nie zgodzi się z tym stwierdzeniem, ze Internet niewątpliwe otoczenie z technicyzowane nie ma na nas wpływu? I to być może o wiele bardziej dalekosiężnego niż może nam się wydawać i niż tego pragniemy.
„Medium to Przekaz” – a więc wpływ charakteru, (rodzaju) środka przekazu na przenoszoną treść poprzez ten środek. A DODATKOWO (co podkreślam- głęboko doceniając fakt tego podkreślenia):wpływ owego medium (od strony technicznej, formalnej) na sposób percepcji treści przekazywanej przez medium na odbiorców odbierających przekaz. ROZUMIECIE? Medium kreuje i charakter i rodzaj informacji poprzez swoje cechy. Może wpływać na nią bardziej lub mniej. Fakt możliwości dwustronnej interakcji w opcji komentarzy przy serwisach uwiarygadnia przekazywaną informację. Inna sprawa że moderatorzy czuwają… ale kto ich zauważa? przecież oni na pewno (!) czuwają nad „grzecznością” formy językowej… I cóż. Dochodzimy do rozważań problemowych. Internet jest medium gorącym czy zimnym? Pozwala z jednej strony na dwustronność wypowiedzi z drugiej potrafi doskonale ją kontrolować używając ram i norm akceptowalnych dla kontrolowanych. Do tego stopnia, że nie zdają sobie sprawy nie tyle z kontroli ile z jej głębi.
Masz współuczestnictwo, a jak, ale za określoną cenę. Angażuje zmysły internet w sposób całkowity? Angażuje… A siła przekazu, emocje, wrażenia, frustracja… Potężne. Z drugiej strony można swobodnie prowadzić dysputy, za pomocą wideo połączeń, telefonii internetowej, czatów…- idealne cechy mediów zaliczanych do zimnych. Wykluczenie czy zaangażowanie? Czy jest to przedłużenie funkcji jakiegoś zmysłu w kierunku określenia, dopełnienia? Czy mamy do czynienia z wyposażeniem informacji w jak największą ilość danych? Najpełniejszą? Czasami wydanie się nam że dane nas zalewają, potoki informacji są olbrzymie, czasami mamy świadomość, pewnego braku, niedomówienia, niedoinformowania. Czy oznacza to ze wiadomości są preparowane? Ustawiane, tworzone pod odbiorcę?
Czy te pytania zostawię bez odpowiedzi?
Kolega M. nie był miłośnikiem globalizacji, stwierdzał fakt, że tak się dzieje i stanie się jeszcze bardziej. Mówiła mu o tym informacja docierająca zewsząd tworzące się rodzaje mediów, rodzaje komunikatów wysyłanych przez media. Np reklama – specyficzny rodzaj komunikatu mający zadanie tylko jedno:doprowadzenie do jak największej sprzedaży, sukcesu marketingowego reklamowanego produktu. Komunikacja typowo jednostronna. Mająca jednak przynieść określony efekt w odbiorze. Reakcję. Następuje też przy okazji ciągła modyfikacja wiedzy na temat potencjalnego odbiorcy reklamy, która to reklama przecież (można by dostrzec powiązanie) jest pewnego rodzaju aforyzmem na temat produktu. Zmienia się wizja odbiorcy, zmiennych jest wiele; uwarunkowania kulturowe, gospodarcze, czasowe.
Niestandardowe sposoby reklamy moim zdaniem wskazują na komunikatywność tej formy, wieloczłonowość (w kontekście wykorzystania różnych środków do osiągnięcia celu), dynamikę rozwoju. Także wskazują na fakt, że reklama w jakiś sposób się przejadła, ta standardowa, stała się „oklepana”. Szukanie nowych dróg to formy zmiany (Wzoru, tempa, skali; – znów kolega M.) Najbardziej przypada mi do gustu Marketing (reklama) szeptany przekaz z ust do ust, „plotka” zwiększająca „mit” towaru. Czy nie ma czegoś z magii w tym sposobie? Sprzedaż produktu urasta do sztuki oratorskiej. Przerost formy nad treścią? Oj mógłbym coś na ten temat powiedzieć….(Super Kable do Zestawów Głośnikowych to Bujda )
Takie to moje rozważania (krótkie – z braku czasu) na temat reklamy.
Wracając jednak do globalizacji. Rozwój komunikacji, środków transportu, przenoszenia informacji, spowodował że niektórzy zapragnęli scalenia WSZYSTKIEGO, przemysłu, społeczeństw, kultury, umysłowości w imię ułatwienia sobie egzystencji – kierowania masami. Moja teoria przyznaję. Ale czy nie ma w niej jakiejś odrobiny prawdy? Media spełniają wspaniale tę rolę, kłamstwo tysiąc razy powtarzane staje się prawdą, przemilczana prawda tysiąc razy przestaje funkcjonować jako prawda…
Pomyślcie, analizujcie, bądźcie krytyczni…
Oralizm wraca. Czyżbyśmy mieli do czynienia z powrotem form pierwotnych? Czy rodzaj takiego komunikowania nie cofa nas do stanu społeczeństw pierwotnych? Czy wymiana informacji przez internet nie jest takim oralizmem? Powrotem do kultury pierwotnej na poziomie jednostkowym? Internet to dziwne narzędzie, stwarza problemy interpretacyjne, posiada zbyt wiele cech różnych przeciwstawnych sobie narzędzi, może być widziany wielopłaszczyznowo, służyć, wielu Panom. Oralizm specyficzny. Opowiadamy sobie historie, powstają ich miliony, funkcjonują na różnych płaszczyznach, istnieje słowo jako nośnik, jednak wartość emocjonalna nierzadko rysuje się w zakresie bardzo pierwotnym, atawistycznym nawet. służy, komunikacji na podrzędnym poziomie, osobniczej indywidualnej, jednocześnie obok funkcjonują grupy medialne, korporacja, narzucające swój obraz, możemy być zagubieni niemniej nie musimy się tak czuć. Sprzeczność? Może siła oddziaływania. Można ją pokonać? Od nas to zależy. Nasza świadomość będzie kształtować odbiór i wpływ.
To rozwinięcie nawiązania Mc Luhana do filozofii Karla Poppera. Jego krytyki jeżeli chodzi o nie branie przez Poppera działania TECHNICZNIE poszerzonych zmysłów na społeczeństwa. Kolega M. ukuł pojęcie „społeczeństwa Ucha” dodałbym też i ” „społeczeństwa Oka” i to szeroko pojętego. Na tym oparł swoje wnioski powrotu do cech społeczeństw plemiennych. Jest pewna wspólnotowość, rzekłbym, w oglądaniu osobniczym, indywidualnym Telewizji, i wiedzy, że w danej chwili ogląda Telewizję X milionów ludzi.
Tak to jakoś odbieram.
„Społeczeństwo Klawisza” – nie wiem czy ktoś to już wymyślił przede mną, jeżeli nie, niniejszym wprowadzam ów termin: dla określenia wspólnotowości setek milionów ludzi siedzących przed ekranami w tej chwili i walących w klawisze podobnie jak i ja.
Jest jeszcze wiele ciekawych myśli Pana M… do których chciałbym wrócić o ile tylko znajdę na to chwilę.
Zachęcam Was do podobnych wyznań.
Zadaję sobie to pytanie od dawna. Często bywam w Niemczech tam nikt na światłach nie jeździ.
Nawet spytałem się kolegi Niemca z Berlina – wspomniałem o bezpieczeństwie ( mają tam o wiele większy ruch i o wiele szybciej jeżdżą, a co najważniejsze mają o niebo lepsze drogi) odpowiedział że nie jeżdżą na światłach z przyczyn EKOLOGICZNYCH.
Nic już nie zrozumiałem – my jeździmy na światłach ze względu na bezpieczeństwo (ostatnie badania socjologiczne tego nie potwierdziły, nie było wcale mniej wypadków w ostatnich latach), o ekologię walczymy jak lwy jak wiecie…, Dolina Rozpudy, nie spuszczenie na czas zbiornika w Jeziorsku po stanowiska lęgowe…, itp…
A tu taki lapsus…
Za to ostatnio policzyłem sobie z kolegą że: jeżeli tylko o 1 tysięczną więcej nasz pojazd zużywa na 100 km przez jazdę na światłach to z 5 mln samochodów przykładowo, które to przejadą, powiedzmy 100 km w ciągu dnia, robi się całkiem okrągła sumka.
(0,001 razy 4,5zł = 0,0045zł razy 5 000 000 = 22 500zł)
Dodatkowo zużywamy szybciej, akumulatory – kosztowne i trudne do utylizacji ekologicznej, musimy je częściej wymieniać, przemysł akumulatorowy zaciera ręce,..
I oczywiście żarówki też musimy częściej wymieniać…
I co zrobimy z tym faktem?
Piszcie co Wy na to…
Pozdrawiam wszystkich kierowców w tych upałach.
Piotrek
W dniu 23 czerwca br o godz. 18.30 w CK „Zamek” w Poznaniu miało miejsce spotkanie autorskie z autorem i wydawcą książki „Obcy Element”. Oleg Zakirow opowiada dzięki wydawnictwu REBIS na kartach swojej książki o tym jak rozpoczął swoje prywatne śledztwo w sprawie pomordowanych w Katyniu. Czytaj dalej Obcy Element – Prywatne śledztwo Oficera KGB w Sprawie Katynia
Taniec jak mawia moja znajoma jest żywiołem. Przenosi uczucia i niewypowiedziane słowa w gesty ciała. Uwalnia i wyzwala. Odreagowuje. Leczy.
Honorata Łukaszewska trzy lata temu podjęła się sprawy ważnej. Przygarnęła pod swoje skrzydła i otoczyła opieką wynikająca z dobroci serca grupę niepełnosprawnych umysłowo, jak by powiedział ks Isakowicz „Muminków”. Jak nam się kojarzą Muminki? z niezdarnymi ale bardzo ciepłymi i uczuciowymi stworzeniami.
Niezdarność naszych „Muminków” wypływa z faktu bycia niepełnosprawnym. Troszkę inaczej pracują ich głowy, troszkę wolniej, w inny świat patrzą ich oczy.
Nie widzą wielu rzeczy które nam zaprzątają tak wiele czasu odzierając nasze życie z uczuć. A Oni widzą uczucia. Czują sercem. Są sprawiedliwi, jeżeli ktoś robi im krzywdę boja się go i płaczą , uciekają przed nim.
Jeżeli ktoś ich kocha oni kochają w dwójnasób.
Czasami są wylewni, czasami zamknięci w sobie. Reagują bardzo żywiołowo lub nie. Ekspresja to czasami ich drugie imię.
W naszym społeczeństwie udaje się, że mają swoje prawa. Mają na tyle, na ile jest to wygodne dla władz i nie narusza społecznych potrzeb. Jest grono ludzi prawdziwych, którzy stale wywierają nacisk na władze, aby zmienić więcej na korzyść „Muminków”.
Podjąć się trudnego zadania akceptacji ich w społeczeństwie. Do tej pory zawsze gdzieś istnieją na marginesie.
Często kiwamy głowami, litujemy się i jednocześnie ocieramy pot z czoła: dobrze że to nie my, że to nie w naszej rodzinie. Odwracamy głowy na ulicy od twarz, które posiadają cechy mongolizmu. Być może i z obrzydzeniem…Przyzwyczajeni do epatowania pięknem i dążeniem do piękna, odrzucamy ich.
A oni mają piękno w duszy i w sercu. Być może żaden z nas nie osiągnie takiego stanu Miłości i przywiązania do osób, które kochają. Nie zdradzają, jak kochają robią to szczerze, są pełni zaufania.
Jest w nich coś z malutkich dzieci. Tacy ufni, wrażliwi.
Oczywiście mają swoje humory jak i dzieci. Ale czy dzieciom nie wybaczamy? Czy nie powinniśmy wszystkim wybaczać?
Przyglądam się społeczeństwu i drżę ze strachu. Dzisiejsze życie spycha na margines wszystko co nie wiąże się z pieniądzem, przetrwaniem, dążeniem do kariery. Miłość sprowadza się do aktu płciowego. Bez gestów ciała, przytulenia pogłaskania, bliskości potrzebnej każdemu z nas, jednak zabijanej bo jest „nie trendy” i przeszkadza w wyścigu szczurów. Tak, wyścig nie jest ujęty w cudzysłów, to określenie staje się coraz bardziej realne, namacalne.
Gdzie w tym całym zamieszaniu, miejsce dla nich? Czy ktoś da im szansę? Przejmie się ich losem?
Otoczy opieką, zainteresowaniem, a może i nawet miłością?
Dlatego tak ważne jest to co robi Honorata, daje im coś więcej niż tylko taniec.
I nie tylko im…
Od kilku lat interesuję się winem. Nie tylko ze względu na zawarty w nim alkohol, czy też chęć do organizacji suto zakrapianych spotkań w towarzystwie właśnie tego napoju zawierającego alkohol. Od dawna słyszałem o wielu właściwościach wina, które niezwykle pozytywnie wpływają na organizm. Do tego dochodzi sam jego smak, zapach, kolor, te cechy które powodują, że picie tego napoju staje się prawdziwą przyjemnością, a także swoistego rodzaju celebracją. Poniżej pozwoliłem sobie zgromadzić kilka informacji na temat pozytywnego działania wina na organizm człowieka. Oczywiście musimy też pamiętać o skutkach negatywnych, „przedawkowania” zbyt dużej ilości tego trunku. I wystrzegać się tak pochopnej decyzji, co do wlania w siebie nadmiernej ilości wina. Pomijając stan organizmu, przyjemność wynikająca z jego degustacji znacznie się zmniejszy…
Przechodząc jednak do meritum…:
Wino czerwone ma pozytywne działanie na serce, żołądek, zwalcza infekcje chorobowe, a także…, przedłuża młodość. Zapewne najbardziej zainteresuje wszystkich ta ostatnia właściwość. Nic dziwnego, któż z nas nie chciały żyć jak najdłużej i do tego w kondycji młodzieńczej najlepiej?
Co z kolei działa negatywnie na nasz organizm i zwiększa szybkość procesów starzenia i degeneracji funkcji życiowych, a z czym daje sobie radę wino?
Chodzi oczywiście o wolne rodniki (w procesie przemiany tlenu w energię każda komórka, korzystając z substancji odżywczych, uwalnia owe wolne rodniki-cząsteczki organicznych związków o jednym wolnym elektronie). Tak zwane antyoksydanty zawarte w winie zwalczają wolne rodniki, z kolei polifenole opóźniają zmiany wynikające ze starzenia się organizmu. Antyoksydanty pozwalają przedłużyć skórze młody wygląd, a więc: nawilżyć, wzmocnić, odżywić i wygładzić.
Zwalczanie infekcji polega na działaniu flawonoidów, które niszcząc wolne rodniki, wzmacniają układ odpornościowy i przeciwdziałają infekcjom. Zawarte w winie związki polifenolowe, działają z kolei bakteriobójczo.
Tworzą się one w procesie fermentacji wina.
Z kolei garbniki zawarte w winie pomagają naszemu układowi pokarmowemu. Wino degustowane w trakcie posiłków, zwiększa produkcję enzymów trawiennych, poprawia ukrwienie układu i wzmaga wydzielanie śliny. W ten sposób składniki odżywcze zawarte w pożywieniu szybciej docierają do krwi. Kwas cynamonowy i inne substancje zawarte w winie sprzyjają wydzielaniu żółci, co przyśpiesza trawienie tłuszczów. Drażnienie ścianek żołądka niedużymi dawkami alkoholu zwiększa ich odporność na działanie kwasów trawiennych. Wino pomaga walczyć naszemu organizmowi z kamicą żółciową – tj. z jej powstawaniem. Następny powód za piciem czerwonego wina: nadciśnienie tętnicze. Z uwagi na dużą zawartość potasu w winie, który to pierwiastek reguluje ciśnienie. Wino rozszerza naczynia (ściślej czyni to alkohol w nim zawarty) zwiększa średnicę tętnic wieńcowych, zmniejsza ryzyko niedokrwienia serca, przeciwdziała zwężaniu się naczyń, zapobiega palpitacjom serca, które często występują jako skutek stresu.
Znane nam już flawonoidy chronią przed takimi chorobami jak: miażdżyca i zakrzepy. Powodem jest przeciwdziałanie utleniania się złego cholesterolu LDL, ponadto płytki krwi nie zlepiają się ze sobą, dzięki działaniu flawonoidów, które w ten sposób zapobiegają tworzeniu się zakrzepów i udarowi mózgu. Resweratrol i kwercetyna chronią nasze DNA, niszczą także wolne rodniki odpowiedzialne za chorobę wieńcową. Są to bardzo silne przeciwutleniacze. Wino zawiera potas, magnez i wapń. Są gatunki win, takie jak Medoc, które dostarczają organizmowi żelazo i kwasy organiczne takie jak: jabłkowy, winowy i acetylosalicylowy, oraz aminokwasy, a także rozpuszczalny błonnik.
Jednym krótkim zdaniem możemy podsumować ten ogrom zasług wina dla naszego organizmu: nie możemy go nie pić. Nie mamy wyjścia. Po prostu wino trzeba dostarczać organizmowi, a przy okazji korzystać z przyjemności pojawiającej się w trakcie jego picia.
Badania przeprowadzone kilka lat temu dotyczące średniej długości życia ludzi w Europie wskazały jasno, że najdłużej statystycznie żyją mieszkańcy Francji i Włoch. A jak wiadomo w krajach spożywa się najwięcej wina.
Osobiście staram się przynajmniej kilkanaście razy w miesiącu mieć okazję do spożywania wina.
Czy to w gronie przyjaciół, czy też „zapraszając” żonę na małe prywatne przyjęcie, zawsze z butelką dobrego czerwonego wina.
Wino jest dla mnie rodzajem relaksu połączonego z wspomaganiem organizmu w walce z jego ułomnościami (walczymy z wolnymi rodnikami oczywiście!). Jest też doskonałym sposobem na zdobywanie nowych znajomości w kulturalnej atmosferze można porozmawiać o dobrym filmie, książce, czy spektaklu teatralnym. Wino ma w sobie pewnego rodzaju czar i tajemnicę poprzez sposób jego podawania, degustacji, ilość rodzajów, i oczywiście to co cechuje je najbardziej i odróżnia od innych napojów alkoholowych, mnogość smaków, zapachów, wrażeń…
Ostatnio udało się przekonać moją „drugą połowę” do win wytrawnych. Do tej pory wolała być pomiędzy tzn. pół wytrawne jak najbardziej, rzadziej pół słodkie.
Jak to się udało? Uczyniłem to za pomocą wina hiszpańskiego (jedno z moich bardziej ulubionych) z regionu Rioja. Wino to nosiło nazwę znanej winnicy: Marques de Riscal, (Reserva, rocznik 2004). W większej części zawartość butelki składała się z wspaniałego płynu wyprodukowanego z mojego ulubionego szczepu Tempranillo (rdzennie hiszpański szczep czerwonego winogrona, znany w samej Hiszpanii pod różnymi nazwami np w Toro; tinta de toro). Smak, aromat i bukiet tego wina spotkał się z uznaniem wszystkich degustujących (degustacja miała miejsce na małym przyjęciu, dla ścisłego grona zaprzyjaźnionych z nami osób doceniających walory czerwonego wina wytrawnego, aczkolwiek nie uważających się za jakiś specjalnych znawców, raczej oświeconych konsumentów). Wszystkich zachwycił szczególnie ten pierwszy łyk, o ile miałbym opisać moje wrażenia; gama smaków, zamachów, wyrazistość i energia, wola tworzenia, piękno… Bukiet dość subtelny, bez wyrazistych akcentów. Miło by było, żeby ten pierwszy łyk trwał jak najdłużej, a każdy łyk był pierwszym… Kubeczki smakowe niestety, po doznanym „szoku”, przyzwyczajają się i nie jest to już później tak frapujące przeżycie. Chyba, że postanowimy zneutralizować doznane efekty. Najlepszy jest czas i czysta woda. W tamtym przypadku jednak zdegustowaliśmy w czwórkę dość szybko wypijając całą butelkę zauroczeni wrażeniami wynikającymi z picia, przy okazji przegryzając ciekawą potrawą, którą przygotował mój przyjaciel specjalnie na tą okazję. Było to zapiekane ciasto, z oryginalnym w smaku sosem pomidorowym na ostro, z kawałkami mięsa wołowego.
Smak wina ewoluował także, ze względu na degustowanie wyżej wymienionej potrawy. To też jest ciekawostka. W zależności czym „zagryzamy” poszczególny łyk, zmienia się smak i odbiór wrażeń. Jest to jak wejście do labiryntu dodatkowo ozdobionego lustrami, nie dość że nie wiesz co będzie za najbliższym zakrętem, to zmienia się również i optyka tego co widzisz. Z winem jest podobnie.
Spotkanie udało się szczególnie. Nie ukrywam ze dyskusja na temat wina była jednym z głównych punktów programu, chociaż nie do końca planowana.
Od tego czasu żona postanowiła oddać się pasji próbowania do win wytrawnych. Niezmiernie mnie to cieszy z wielu powodów, jednymi z nich to możliwość wspólnego wnikania w piękno degustacji i analizy smaków, i wielu innych wrażeń odbieranych przez nasze zmysły podczas picia wina, drugie to fakt niewątpliwy pozytywnego wpływu na zdrowie moje i małżonki.
Czego życzę Wam wszystkim, a w szczególności miłośnikom wina.
Obecny poziom Warty, jak wielu najstarszych wspomina, nigdy nie był tak wysoki… Żywioł daje o sobie znać. Staje się też w pewnym sensie sensacja medialną. Dzisiejszego dnia setki Poznaniaków wyległy na mosty z aparatami obrazując dla potomności i swoich rodzin, poziom wody. Inni przyglądali się zadumą i respektem na prący pod mostami Żywioł. Może nasuwało się im przemyślenie co do odwiecznej siły natury…?
Czy można było tego uniknąć? Doszły mnie słuchy, że woda ze zbiornika w Jeziorsku powinna być spuszczona wcześniej i we większych o wiele ilościach. Co stanęło na przeszkodzie? Ponoć, jak słyszałem już od kilku osób stanowiska lęgowe ptaków… Opadający poziom wody doprowadziłby do ich zniszczenia. Dlatego teraz cierpią ludzie. Ptaki okazały się ważniejsze. W minionych latach nasłuchaliśmy się wielu takich kuriozalnych afer. Czy to nie jakaś paranoja? Czy celem działań Europy jest pozbawienie nas przemysłu i zrobienie z naszego kraju skansenu przyrodniczego?
W myśl chorych przepisów unijnych ważniejsze stają się ptaki, niż cierpienie, czy straty ludzi.
Gdzie my żyjemy?
Jest to niesamowity relikt czasów minionych. Tym bardziej że powstał całkowicie z Inicjatywy prywatnej. Aleksandra Biniszewska poprzez swą zaciętość i umiłowanie Lwowa i kresów skąd pochodzili jej dziadowie doprowadziła do powstania rekonstrukcji zabytkowego dworku rodem spod Lwowa. Jest to kopia szlacheckiego dworku z okresu XVIII wieku.
W środku zgromadzane są zbiory upamiętniające ślady naszej przeszłością jako narodu z rejonów zza Buga, potocznie zwanych Kresami, chociaż to określenie nie jest ani zbyt sprawiedliwe, ani udane. Bardziej odnosiłoby się do rejonów za rzeką Zbrucz i dalej, gdzie faktycznie w wiekach przeszłych ciągle trwały graniczne bitwy z najazdami Tatarów, Turków czy z rosnącą rosyjską potęgą. Były to ziemie ukrainne, graniczne, (skrajna ziemia), gdzie panował oręż. Tymczasem ogromne połacie ziem przylegające do tamtych terenów granicznych były pod administracją i panowaniem Rzeczpospolitej Polskiej Obojga Narodów, terytorialnie przydzielone Wielkiemu Księstwu Litewskiemu już od XV wieku. Na nich to władali między innymi Radziwiłowie, Wiśniowieccy i inni wielcy magnaci.
Również jednak żyli zwykli ludzie szlachta biedniejsza i bogatsza, chłopstwo i wiele innych narodowości i nacji. Z grubsza w symbiozie i zgodzie na ile warunki pozwalały. Kaganek oświaty, tzw. Kultury wyższej niesiony poprzez oficjeli i urzędników Rzeczpospolitej mógł docierać do najdalszych zakątków królestwa. I z chęcią był przyjmowany. Rzeczpospolita w tamtych czasach stanowiła bramę do Europy. Toteż takie wielkie ruskie rody jak np. Wiśniowieccy przechodziły z prawosławia na katolicyzm, nie tylko jednak zmieniały wyznanie, często również i narodowość.
Prawdą było, że tam skąd kultura wyższa szła, wiedza, oświecenie i nauka tam i władza i potęga bardziej silne się widziały i potężniejsze. A przez to skuteczne. Przez setki lat szlachta, książęta, magnaci i księża stanowili rozwijającą się elitę kulturalną na tamtych dzikich ziemiach. Bez ich starań, działań i dążeń nawet tych najbardziej w prywacie pogrążonych, na wschodzie panowałaby tylko kultura azjatycka rodem z potężnego mongolskiego państwa, lub turecki jasyr. Rusińska Moskwa chcąc nie chcąc ciągle stojąc w zagrożeniu wojny z wschodnimi potęgami była silna lecz prymitywna, całą kultura szła z zachodniej i południowej części Europy. Wiedza jak i zdobycze intelektualne i naukowe. Wystarczy przeanalizować pojawiających się naukowców pochodzenia rusińskiego. W większej ilości, która i tak relatywnie nie byłą zbyt liczebna pojawiać się zaczęli po upadku chanatu krymskiego. A więc w momencie zniknięcia stałego zagrożenia wojną.
Polskie ślady, a co za tym idzie, ślady kultury europejskiej w postaci głównie katolickiego chrześcijaństwa, nawet do tej pory są widoczne, pomimo licznych wojen w tym ostatniej światowej, intensywnej akcji niszczenia ośrodków sakralnych w okresie panowania ZSRS, i w ogóle niszczenia śladów polskości na tych ziemiach. Mury wielu twierdz budowanych przez polskich królów jeszcze stoją, wojenna twierdza w Chocimiu, Krzemieniec i zamek na Górze Królowej Bony, Brzeżany; zamek i rezydencja Sieniawskich (później Lubomirskich, Czartoryskich i Potockich), Kamieniec Podolski, Żółkiew; rezydencja hetmana Stanisława Żółkiewskiego, Zbaraż… Te wymienione tutaj jedne z ważniejszych miejsc świadczą o wielowiekowej przeszłości związanej bardzo ściśle z Rzeczpospolitą i tradycją polską. Tych miejsc mimo zacięcia w ich niszczeniu jest jeszcze tysiące. W większości popadają w ruinę. Rząd obecnej Rzeczpospolitej nie dba o historię, bardziej patrzy w przód widząc swoje miejsce w Unii Europejskiej, której idea ma zlać się w wielonarodowościwy tygiel historyczny Z pseudo historią. Zapomina o pokoleniach które żyły i umierały w imię utrzymania swoich rodzin w pokoju i dobrobycie, ale także w patriotyźmie i miłości Ojczyzny. To dzięki nim pośrednio żyjemy w wolnym kraju, to dzięki nim obecni nasi desygnowani przywódcy zaprzepaszczają pamięć o nich i naszej historii, a także kulturze. Chociaż robią to niezwykle dyskretnie. Informacje są dobierane, filtrowane, o jednych elementach historii mówi się dużo, a o innych…nic. W jednych sprawach robi się wiele, w innych…niewiele lub nic.
Dlatego też inicjatywa Pani Aleksandry wpierana przez męża, jest niezwykle cenna i wartościowa. Ratuje to co jest nie do uratowania. Podczas każdego z wyjazdów do Lwowa zbira okruchy Pamięci aby ocalić je przed nie tylko zapomnieniem ale wręcz zniszczeniem. W dworku czuje się powiew wieków, obecność ludzi, którzy odeszli, a także serce tętniące odległym w czasie życiem. Życiem Kresów.
Zdjęcia Muzeum Prywatnego Lwowa I Kresów
Na jednym z ostatnich zdjęć w pomieszczeniach dworka recytowane są wiersze Zygmunta Jana Rumla, polskiego oficera, a zarazem świetnie zapowiadającego się poety. Wychował się on w Krzemieńcu na Wołyniu. Jego rodzina mieszkała w tym samym dworku, co Juliusz Słowacki. Jego matka była poetką i po niej odziedziczył talent literacki. Leopold Staff, wypowiedział się na temat młodego poety, w rozmowie z matką: „Niech pani strzeże tego chłopca, to będzie wielki poeta”. W młodości wybrał służbę dla ojczyzny, ale napisał też wiele utworów, w tym: „Rok 1863” i wiersz zatytułowany „Dwie matki”, w którym wyrażał swoją miłość do dwóch ojczyzn, Polski i Ukrainy.Wiedział jak wyglądają realia Kresów Wschodnich, nie tylko opisując ich piękno, ale chciał też rozkwitu tych ziem, które zamieszkiwali przedstawiciele wielu różnych narodowości, kultur i wyznań. Po utworzeniu Batalionów Chłopskich został mianowany dowódcą VIII Okręgu Batalionów Chłopskich, przyjmując pseudonim „Krzysztof Poręba”. Rozerwany końmi przez członków OUN-UPA, po kilkudniowych torturach, podczas próby porozumienia się z tymi bandyckimi oddziałami we wsi Kustycze. Celem rozmów miało być powstrzymanie mordów na ludności innej niż ukraińska ( w szczególności mordów na Polakach).
Obecnie jest to ofiara zupełnie nieznana, jak pisał przed laty Iwaszkiewicz: „Był to jeden z diamentów, którym strzelano do wroga. Diament ten mógł zabłysnąć pierwszorzędnym blaskiem”
Wincenty Ronisz zrealizował o Rumlu dokument pt. „Poeta nieznany”, zawierający m.in. relację Iwana Koptiucha z Kustycz, naocznego świadka zbrodni.
W ubiegły piątek odbyła się niezwykle ciekawa i bogata w szczegóły konferencja na temat 84 ściętych Polaków w drezdeńskim więzieniu. Salę im. Gen. Stefana Roweckiego „Grota” wypełnili licznie przybyli goście,
w tym z Niemiec dr Brigit Sack (GMPD Drezno), dr Gerald Hacke (GMPD Drezno) i dr (medycyny) Gustav Bekker, a także krewni i żyjący jeszcze przyjaciele pomordowanych.
Niemieccy goście wygłosili wnikliwe i interesujące wykłady na temat miejsca straceń, i samych procesów. Rafał Sierchuła przedstawił wykład ukazujący postacie straconych Polaków, okraszony niezwykle sugestywną i wzruszającą muzyką i zebranymi zdjęciami pomordowanych.
Poćwiartowane przez ukraińskich neonazistów ciało Żyda zostanie przetransportowane do Izraela
Tragedia w Kijowie: neonaziści kijowscy porwali i poćwiartowali 25-letniego Arie-Lejba Misincowa, byłego ucznia Lubawiczeskiej jesziwy w stolicy Ukrainy. Naczelny rabin Kijowa, Moshe Reuven Azman zajmie się przewiezieniem jego ciała do krewnych w Izraelu, poinformowała strona internetowa Chabad.info.
Według strony internetowej Chabad, ukraińskie organy ścigania zatrzymały pod koniec ubiegłego tygodnia lidera grupy neonazistów w Kijowie i znalazły rozczłonkowane ciało 25-letniego Żyda – Arie-Lejba Misincowa. Były student jesziwy najprawdopodobniej został uprowadzony w Kijowie w dzień urodzin Hitlera, 20 kwietnia i po kilku dniach zamęczony, jego ciało zostało poćwiartowane.
Prezes gminy żydowskiej w Kijowie Rabbi Yaakow Zilberman został poproszony przez policję do identyfikacji ciała. Po tej smutnej czynności powiedział dziennikarzom, że obraz tego, co zobaczył, był straszny. Naczelny rabin Kijowa, Moshe Reuven Azman, który właśnie był w Izraelu, przerwał wizytę i natychmiast udał się do Kijowa. Będzie on dążył do natychmiastowego przetransportowania ciała zabitego młodego człowieka do Izraela, gdzie żyją krewni Misincowa, którzy tam go pochowają. Ukraińskie organy ścigania sprzeciwiają się wywiezieniu ciała, mówiąc, że „to może zaszkodzić dochodzeniu.”
Jak donosił kilkakrotnie portal IzRus, w ostatnich miesiącach liczba aktów antysemityzmu na Ukrainie dramatycznie wzrosła. 20 kwietnia w Dzień Niepodległości Izraela na ścianach żydowskiej szkoły w Kijowie zostały wymalowane antysemickie hasła i rysunki. W związku z tym liderzy lokalnej żydowskiej społeczności w celu zapewnienia bezpieczeństwa postanowili wynająć prywatną firmę ochroniarską i zainstalować strefę bezpieczeństwa z kamerami stałego monitoringu.
Na początku kwietnia aktywiści organizacji nacjonalistycznej „Patriota Ukrainy” zorganizowali w centrum stolicy demonstracyjna akcję, w czasie której spalono izraelską flagę (a także polską i rosyjską). W marcu w zachodnich regionach Ukrainy została zorganizowana na wielką skalę kampania antysemicka, skierowane przeciwko nowemu ministrowi edukacji Dmitrijowi Tabacznikowi.
Nacjonaliści zapowiadają dalsze akcje przeciw Żydom.
Metody zastosowane przez neo-faszystów do złudzenia przypominają tortury stosowane na Wołyniu podczas Ludobójstwa na narodzie polskim dokonanego przez OUN-UPA podczas ostatniej wojny.
Czyżby historia się powtarzała?
Ta strona korzysta z ciasteczek aby świadczyć usługi na najwyższym poziomie. Dalsze korzystanie ze strony oznacza, że zgadzasz się na ich użycie.ZgodaNie wyrażam zgodyPolityka prywatności
