Uważam, że Bandera w ogóle brał przykład z Piłsudskiego– stwierdził dziennikarz TVN24, Andrzej Morozowski. Nic nowego z tymi porównaniami- tak jak rozbudowuje obecnie państwo niemieckie fuhrer Adolf Hitler dziś my, Ukraińcy, przystąpiliśmy na wyzwolonych ziemiach do odbudowy ukraińskiej państwowości. Tego dzieła dokonuje OUN pod przewodem STEPANA BANDERY- pisał w 1941 roku dziennikarz Samostijnej Ukraijny nr 3 (Stanisławów 1941 r).
Stepan Bandera jest teraz wodzem narodu ukraińskiego, tak jak Bogdan Chmienicki był wodzem narodu ukraińskiego w XVIII w., jak Adolf Hitler jest wodzem narodu niemieckiego, jak Mussolini – narodu włoskiego, jak generał Franco – narodu hiszpańskiego, jak Ataturk był wodzem narodu tureckiego itd. (…) Dziś każdy z nas musi zająć swoje miejsce w tym szeregu, gdzie go postawi życie i musi wykonywać swój obowiązek tak, jak nakazuje nasz Wódz, nasz Mojżesz, który prowadzi nas do świetlanej świątyni państwowości ukraińskiej (…)Wszyscy, kto w całej Ukrainie dziś nie z nami, ten przeciwko nam, – ten nasz wróg! (Wiktor Poliszczuk Integralny Nacjonalizm ukraiński jako odmiana faszyzmu w dokumentach, Toronto 2002)
Czy porównanie Bandery, naśladowcy Adolfa Hitlera do Piłsudskiego zgodne jest z polską racją stanu? A autorów porównania bojówkarzy banderowskich do żołnierzy Armii Krajowej mamy bez liku wśród mężów stanu wszystkich opcji politycznych jak i wśród dziennikarzy telewizji rządowej.
W Dokumentach z zakresu działań struktur integralnego nacjonalizmu ukraińskiego znajdujemy cele rewolucyjnej organizacji UWO ( z której wywodzi się OUN) opisane w raporcie członka UWO Osipa Dumina dla władz niemieckich:
Osip Dumin KO 31853 Berlin, maj 1926 (Auswartige Amt,IV Oddział Polityczny nr. Rej. 06620)
Dzieje UWO w latach 1921-1923 Program i plany Wojskowej Organizacji UWO
Zadaniem UWO była nieustanna walka przeciw Polsce. Celem UWO było niszczenie polskiego panowania we wszystkich ukraińskich dzielnicach, podkopanie polskiego autorytetu państwowego, materialne i moralne niszczenie polskich organów władzy państwowej, a wreszcie zdobycie i ustanowienie własnego istnienia. (…) . Gdy z litewskiej strony przestały nadchodzić pieniądze, panowie z kierownictwa UWO zdecydowali się prosić o fundusze bolszewików, którzy dali, ale nie wiem na jakich warunkach. Starania UWO o wydostanie pieniędzy od bolszewików były prowadzone jednocześnie w kraju i w Berlinie.
W kraju odbywało się to następująco: dzisiejszy redaktor “Nowego Czasu”, Dymitr Palijiw, pojechał do Charkowa i prosił tamtejszy rząd o materialne wsparcie UWO. W Charkowie mu przyrzekli pod warunkiem, że organizacja wypowie się “bez zastrzeżeń za przyłączeniem ziem zachodnio-ukraińskich do Ukrainy Sowieckiej”. W zgodzie z kierownictwem UWO – Palijiw na to poszedł. Kierownictwo UWO utrzymywało ten układ w tajemnicy, tak że tylko niewielu członków UWO o nim wiedziało. (…)starania UWO w Berlinie były skuteczniejsze. Tu UWO wydostała od bolszewików już wspomniane 500 do 600 dolarów miesięcznie. (Osip Dumin członek UWO).
Później gdy Polacy walczyli z bolszewikami po agresji Rosji 17 września 1939 roku, Ukraińcy pod przywództwem Bandery mordowali Polaków, nie uważali ich za sojuszników w walce z Rosją.
Warto wspomnieć o roli Gdańska w działaniach UWO OUN by poznać historię a nie propagandę polityków, dziennikarzy, pisarzy próbujących zrzucać odpowiedzialności za ukraińską zbrodnię na innych jak np. Premier RP na Niemcy, ponieważ w latach 1942 – 1944 byli na tych terenach, czy usprawiedliwiać ukraińskie „genocidum atrox „ na Polakach Ormianach Żydach gnębieniem ukraińskich chłopów co czyni Zychowicz czy Leszczyński.
Dokument nr 28 Petro Mirczuk, Monachium 1968 ( Wiktor Poliszczuk Nacjonalim ukraiński w dokumentach)
….Od 1929 do 1934 roku ośrodek w Gdańsku był najważniejszym punktem operatywnym OUN w drodze do Kraju i z Kraju. W tym czasie przez Gdańsk przeszły tysiące egzemplarzy „Surmy” i innych wydań rewolucyjnych do Kraju… Transportu tych wydań dokonywał nie jakiś specjalnie do tego celu przeszkolony sztab, ale ludzie, którzy traktowali tę robotę jako swój narodowy obowiązek i nie doszukiwali się w tej gotowości szczególnego bohaterstwa … Do usług w transportowaniu literatury podziemnej stawali nawet członkowie ówczesnej Reprezentacji Parlamentarnej. Ryzykowali ci ojcowie rodzin, wiekiem i doświadczeniem poważni obywatele, postawieni wówczas na najbardziej odpowiedzialne stanowiska naszego życia społecznego i politycznego. Godzi się podkreślić, że między nimi byli też członkowie naszego stanu duchownego…W Gdańsku przez płk. J. Konowalca stworzona została referentura dla spraw Stanów Zjednoczonych, Kanady i Ameryki Południowej. Kierownicy Ukraińskiego Związku Ludowego, Strzeleckich Gromad, ówczesnego ODWU, redaktorzy “Swobody”, “Narodnej Woli”, “Naszego Kłycza” i innych czasopism: dr Skehar, inż. Kuropaś, Wasyłyszyn, Musijczuk, Zadorećkyj i legion naszych ofiarnych obywateli za oceanem będą przypominać sobie ten żywy kontakt, jaki wtedy istniał między nami … Pułkownik Konowalec, jak niegdyś Chmielnicki czy Mazepa, patrzył daleko naprzód i szukał możliwych sojuszników dla ukraińskiego ruchu wyzwoleńczego. On zawsze przykładał wielką wagę do odcinka wojskowego i dlatego szczególnie forsował go. On czynił starania w zakresie umieszczenia młodych członków Organizacji w szkołach oficerskich – w holenderskiej, włoskiej, niemieckiej, litewskiej armii.
Przez Gdańsk przechodziły wszystkie pieniężne przesyłki z zagranicy do Kraju i nic było ani jednego przypadku, aby jakaś przesyłka nic dotarła na miejsce przeznaczenia. Odnoszę wrażenie, że polska policja do dziś nie zna drogi, którą myśmy do tego celu wykorzystywali. Dlatego kłamstwem jest twierdzenie … że zdobyte w czasie eksów pieniądze szły z Kraju na utrzymanie stanic zagranicą. Właśnie sprawa miała się odwrotnie. Praca OUN na terenie Gdańska zakończyła się rok po wpadce studenta Wasyla Stepana Nycza rodem z Winnik k. Lwowa. (Dokument nr 28 Petro Mirczuk, Monachium 1968).
Zamiast w interesie narodu polskiego drukować dokumenty źródłowe dla przekazania wiedzy historycznej Prezydent RP nagradza pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski redaktora Kuriera Galicyjskiego, w którym Katarzyna Łoza w artykule „11 lipca 2020 – wspólny ból Ukraińców i Polaków” pisze: Nie mam wątpliwości, że wszystkich wymienionych represji naród ukraiński doświadczył ze strony władz II RP. Musimy o tym rozmawiać. Powinniśmy za to przepraszać.
Gdyby rzecznik MSZ Łukasz Jasina zapoznał się z dokumentami źródłowymi a nie opierał się na ukraińskiej propagandzie Katarzyny Łozy nie byłby autorem kompromitujących go słów: jesteśmy sługami narodu ukraińskiego.
Kategoria: Polityka
Co zrobił Marszałek Kuchciński?
Pisał o tym na portalu wPolityce.pl Marian Piłka.
„…W negocjacjach z marszałkiem Kuchcińskim ze strony ukraińskiej uczestniczył syn organizatora tego ludobójstwa Romana Szuchewycza – Juryj. W ten sposób marszałek Kuchciński dopuścił, aby syn kata Polaków współdecydował o tym jak Polacy mają uczcić ofiary jego ojca. To jest kompromitacja nie tylko polityczna, po której Kuchciński powinien zostać zdymisjonowany, ale jest to przede wszystkim drwina z pamięci pomordowanych i kompromitacja moralna polskiego państwa….”
Cóż, Pan Kuchciński jeżeli nie wie do dziś z kim rozmawiał, powinien dopytać się ekspertów. A jeżeli tego nie zrobił, to znaczy że nie nadaje się do tego co robi (reprezentowania Kraju i Wyborców jako polityk). Na takie działania wielu wyborców patrzy bardzo negatywnie, a ilu z nich przestanie być przez takie zachowanie naszymi wyborcami? Patriotyzm, Prawda i miłość do własnej Ojczyzny przede wszystkim. Oczywiście jest to wydarzenie z przed 6 lat. Jednak niewiele się zmieniło w tym temacie. Wojna na Ukrainie jest dużą szansą prawdziwego pojednania szczególnie z uwagi na nasze zaangażowanie i pomoc. Czy ktokolwiek z naszych polityków potrafi to wykorzystać?
Ukrainie należy się pomoc w walce ze wspólnym wrogiem, to nie zmienia jednak faktu zdecydowanego i twardego stanowiska jakie powinniśmy mieć wobec zbrodni Ludobójstwa na Kresach dokonanego przez UPA, OUN i wiele innych pomniejszych organizacji nacjonalistycznych, tymczasem potrafimy produkować takie co najmniej dziwne interpretacje:
A tymczasem wcześniej na Ukrainie wielu polityków nie miało problemu z interpretacją, kto jest ich bohaterami:
Zresztą o tych działaniach donoszę od lat i informuję polityków – niestety bez większych działań z ich strony. Podkreślam: pomoc w wojnie z Rosją to jedno, a pilnowanie własnych interesów też upamiętnienia ofiar zbrodni – to drugie. Kiedy będziemy mieli lepszą okazję do tego aby wyraźnie powiedzieć politykom ukraińskim że żądamy godności dla naszych ofiar, jak nie teraz kiedy każdy z nas w jakiś sposób przyczynia się do pomocy właśnie Ukrainie i Ukraińcom? Dlaczego nasi politycy działają jakby nie byli naszymi politykami?
Ta wypowiedź powyżej pokazuje jasno jaka drogę powinni obrać politycy RP.
Tu nie ma żadnych dróg na skróty. Izrael od lat upamiętnia swoje ofiary Ludobójstwa, tymczasem my nie potrafimy. Tutaj potrzebny jest jasny i prosty głos z ust Prezydenta RP Premiera i innych, tak jak poniżej mówi Jan Żaryn:
Dodam: nie ma to nic wspólnego z hejtowaniem działań Ukraińców i Ukrainy w walce z agresorem, każdy Polak powinien stać po ich stronie. Miarą wielkości polityka jest to że umie mimo trudności komunikacyjnych, właściwie się zachować, stanąć po stronie Prawdy i zdecydowanie prowadzić politykę dla Polski, z uszanowaniem naszej pamięci narodowej. To nie ma przecież żadnego wpływu na nasz stosunek do konfliktu na wschodzie. Buduje naszą pamięć historyczną, a dzięki niej szacunek do Ojczyzny. Efektem jest, że wytyka się rządowi, partii rządzącej i politykom oczywiste błędy. Czasami przejaskrawiając. Ale to efekt właśnie niejednorodnej, mglistej – rzekłbym, polityki, którą dostrzega przecież część społeczeństwa i głównie są to wyborcy będący po prawej stronie:
https://www.ekspedyt.org/2022/05/27/polsk
Dlatego tak ważnym jest powiedzieć w końcu Prawdę i nie bać się ciągle o efekty tej wypowiedzi. Do tego potrzeba jednak odwagi, dumy z tego że jest się Polakiem i wiedzy historycznej – niekoniecznie tych trzech rzeczy w takiej kolejności…
Kiedy w końcu będziemy mieli prawdziwych Mężów stanu?
ilustracja: słynna książka ks Isakowicza Zaleskiego z przed lat; czyżby tytuł znów zaczynał być aktualny?
PS. Co robi obecnie Pan Kuchciński? Info z Wikipedii:
„Poseł na Sejm IX kadencji Ponownie wybrany do Sejmu w wyborach parlamentarnych w 2019 roku. W listopadzie tego samego roku został wybrany na funkcję wiceprzewodniczącego Klubu Parlamentarnego Prawo i Sprawiedliwość[49]. 15 września 2020 został przewodniczącym Komisji Spraw Zagranicznych[50]. W 2021 powołany w skład Rady Doradców Politycznych Prezesa Rady Ministrów Mateusza Morawieckiego…”
Cywilizacja przemocy, zła i śmierci.
W tym wpisie zaledwie zaznaczam problem, nie będę próbował go omawiać. Każdy kto umie czytać może przeanalizować linki, dotrzeć do książek, innych źródeł i wyciągnąć wnioski. W kontekście obecnego konfliktu militarnego na wschodzie chciałbym tylko zaznaczyć że jak by kto nie próbował interpretować, nawet sami Ukraińcy przyznają że walczą z narodem, który jeszcze do niedawna nazywali bratnim. Tenże bratni naród napadł na nich. Z jakich powodów? Też zostawiam ocenę Wam. Źródeł jest wiele. Dodam, że wojna toczy się od 2014 roku. Był okres gdy w ogóle jej nie śledzono w naszych mediach publicznych.
Etyka prowadzenia tego konfliktu jest bardzo odległa od norm cywilizacyjnych na zachodzie Europy. Swego czasu czytałem pozycję (foto poniżej) mówiącą o działaniach policyjnego batalionu niemieckiego. Sporo miejsca było poświęconego na omówienie tego, jakie szkody psychiczne, jaki proces musi zajść aby mordowanie ludzi („czyszczenie rasowe” w świetle prawa III Rzeszy) było akceptowalne przez członków tego batalionu (był podział na „twardych” – przynajmniej zewnętrznie bez oporów moralnych w trakcie eksterminacji i „słabych” – którym przychodziło z trudem zabijanie ludzi). Ile dowództwo poświęcało działań aby móc utrzymać sprawność (jako-tako) batalionu policyjnego, min. dostarczano alkohol, długie odpoczynki, urlopy po wykonaniu zadań eksterminacyjnych. W pewnym późniejszym okresie, gdy batalion się „zahartował” – był to już „chleb powszedni” (jak w zeznaniach określiło tą działalność – dwóch członków formacji. Książka jest też studium procesów manipulacji i „prania mózgu” które miały służyć ślepemu wykonywaniu rozkazów.
Wschodnie nacje zupełnie inaczej podchodzą do przemocy, wieki doświadczeń kulturowych rodem z Azji odgradzają nas od nich w tej materii znacząco. To co każdego czytelnika, pasjonata historii, który interesował się historią IIWS wprowadza w osłupienie – traktowanie żołnierza przez Sowietów, zupełnie nie mieszczące się w głowie Europejczyka, jest na wschodzie normą. Wschód jest zupełnie inną kulturą odległą od naszej o lata świetlne w tej materii.
Dodatkowo swoisty bigos ideologiczny; połączenie nazizmu, nacjonalizmu, komunizmu i niemieckiego imperializmu zrobiło swoje.
Praca opisująca rodzaje cywilizacji z wyszczególnieniem cywilizacji turańskiej wg Konecznego:
https://czasopisma.marszalek.com.pl/images/pliki/tpom/27/tpom2705.pdf
Publicystyka o Konecznym:
Jedna z interpretacji i skrótów pracy Zamojskiego:
https://milosierdziewlegionowie.pl/aktualnosci/669-czym-jest-cywilizacja-turanska-wg-f-konecznego
Artykuł Ryszarda Polaka w kontekście pracy Konecznego a zjednoczonej Europy:
http://www.psychologia.net.pl/artykul.php?level=771
Na koniec polecam bezemocjonalne zastanowienie się nad cechami tożsamościowymi naszych sąsiadów ze wschodu, każdemu kto spotkał się z nimi spojrzenie na ich zachowania, słowa, czyny – dostrzeżenie różnic i w kontekście tego co wyżej próbę zrozumienia.
To czy potrafić będziemy się porozumieć nie tylko zależy od nas – my możemy chcieć, pytanie zasadnicze: czy oni też będą chcieli się porozumieć? Zrozumienie wzajemne z różnych kręgów kulturowych nie jest łatwe. Też w tym kontekście spojrzeć musimy na konflikt zbrojny, którego przebieg, okrucieństwo i zło jest nacechowane obciążeniami kulturowymi. Zaznaczam: nie jest to tłumaczenie którejkolwiek ze stron; jest to próba zrozumienia którą osobiście podejmuję od 2005 roku.
Po co te analizy? Zastanowienie? Ponieważ żyjemy wspólnie, coraz częściej mamy do czynienia ze wschodem, a obecnie przedstawiciele kultury Rusi, wschodu szeroko rozumianego (Ukraińcy niedawno wynurzyli się jako odrębna państwowość z tego nurtu), są u nas w coraz większej ilości. Zrozumienie tej kultury może ułatwić nam porozumienie.
Foto nagłówkowe: Okładki książek „Iluzja”, „Zdradzeni” – omawiające problematykę wschodnią w kontekście IIWS, polityki III Rzeszy i podejścia zwycięzców do pokonanych. Książki w posiadaniu Autora wpisu.
Dlaczego – nacjonalizm powoduje Ludobójstwo?
Zbliża się 11 lipca rocznica zbrodni Ludobójstwa na Kresach. Obecnie Ukraina jest dotknięta napadem Rosji – okrutną wojną jaka zabija kobiety, dzieci, starców. Czy z tego powodu powinniśmy przestać pamiętać o innej zbrodni przed wieloma laty? Zbrodni jakiej dopuścili się dziadowie obecnych Ukraińców walczących z okupantem. Też na kobietach dzieciach i starcach. O wiele okrutniejszej… Czy gdyby na Niemcy napadła Rosja też zapomnielibyśmy o zbrodni III Rzeszy, o obozach koncentracyjnych? O Hitlerze, Gestapo i morzu innych zbrodni – z których też wynikają zbrodnie nacjonalistów ukraińskich?
Pytanie Panu Markowi Koprowskiemu zadaje Piotr Barełkowski. Pytanie o nacjonalistów ukraińskich o członków OUN-UPA. Nie o Ukraińców, nie o naród ukraiński…:
O książce Zychowicza mówiłem w Arsenale Kultury w Radiu Poznań jak bardzo jest to książka nieprawdziwa w swoich założeniach, co jak widać powyżej potwierdza Marek Koprowski, wspominałem o tym na blogu, dam jednak linka do krytycznej recenzji Zychowicza o której również pisałem:
Link do Arsenału Kultury:
https://radiopoznan.fm/audycja/arsenal-kultury/arsenal-kultury-16-07-2019
Bądźmy też wyczuleni na ukraińskie prowokacje:
W rozmowie jest wspomniany były ambasador Mylnyk w Niemczech. Buduje on narrację tłumaczącą zbrodnie UPA na Polakach. Zadaję pytanie: gdzie jest nasza reprezentacja polityczna, kto broni naszej racji stanu w takich okolicznościach?
Przepisy dotyczące broni w USA w końcu ulegna zmianie.
To co u nas funkcjonuje od lat to jest: – kontrola dotycząca osób karanych (niedopuszczanie do posiadania przez nich legalnie broni – bo nielegalnie wiadomo; każdy może mieć), prawo umożliwiające odebranie broni osobom karanym (u nas to oczywistość) – tzw: red flag laws, – zakaz zakupu na podstawione osoby (SIC! – u nas w ogóle niemożliwe). Możliwość odbioru (legalnej) broni osobom uznanym za niebezpieczne (też u nas to jest logiczny wniosek zapisów ustawy!) i najzabawniejsze: „…obowiązek przeprowadzenia dodatkowego sprawdzenia kartotek nabywców broni poniżej 21. roku życia…” – u nas można posiadać broń tylko od 21 roku życia (…) tak że problem młodzieży posiadającej broń po 18 roku życia nie istnieje. W Rosji, o czym wiele razy pisałem – obowiązuje prawo analogiczne do tego w USA – i tam można posiadać broń od 18 roku życia (kilka lat temu doszło do masakry 18-latek zakupił broń i udał się do swojej byłej szkoły masakrując uczniów i nauczycieli).
Dodatkowo zmieni się prawo dotyczące bezpieczeństwa szkół w USA – czyżby w końcu będą chronione? Do tej pory były to instytucje gdzie obowiązywał całkowity zakaz posiadania broni na ich terenie i dlatego był najczęściej wybierane przez różnych szaleńców czy terrorystów – którzy wiedzieli że nie spotkają się tam z żadnym oporem.
Pójdą też dodatkowe pieniądze na programy związane z bezpieczeństwem w szkołach oraz „zdrowiem psychicznym” – co brzmi enigmatycznie. Nie wiadomo o czyje zdrowie psychiczne ma chodzić: potencjalnych sprawców czy ofiary?
Jak widać nasze prawo zdecydowanie góruje nad prawem w USA w wymienionych powyżej aspektach. Pozostaje nam tylko dostosować się do demokratycznego prawa do obrony każdego obywatela. A więc prawa posiadania przez każdego umiejętności obsługi bronią i jej samej. Dodam każdego zdrowego psychicznie i praworządnego obywatela kraju.
Kluczowym jest budowa infrastruktury, strzelnic zmiana wadliwego programu: „strzelnica w każdym powiecie” i wprowadzenie broni do obrony miru domowego.
Idzie jak sądzę ku lepszemu – patrząc na uwstecznianie się innych (Australii i Kanady) i normalizację prawa w USA. Polacy cechują się racjonalnym i rzeczowym podejściem do tematu. Budujemy na analizie zachowań i spostrzeżeniach innych – jedno jest pewne; rozszerzając uprawnienia pójdziemy w dobrym kierunku w połączeniu ze stosowaniem naszych zabezpieczeń powinno być to dobrze zrobione. Potrzebna jest też kultura posiadania możliwości obronnych, świadomości prawa do obrony przed bandytą czy wrogiem. A tutaj to już edukacja szkolna i szkolenia w placówkach edukacyjnych.
W moim wpisie z przed kilku miesięcy poruszam istotne kwestie dotyczące zmian które powinny u nas zostać wprowadzone:
Na ten temat czytać można:
Lustra w TVP3; o obronie cywilnej i WOT.
Temat jakże rzadko poruszany, gdy tymczasem wszyscy w Europie go nie zaniedbują. Poza nami. Kwota którą wydajemy na OC, a którą podawał dr Franciszek Krynojewski jest kwotą żenującą w stosunku do innych państw. Na obywatela to kilkadziesiąt groszy (inne państwa to kilkadziesiąt Euro). Mimo wielkich tradycji partyzanckich od setek lat, nie potrafimy zrozumieć (rząd), że siłą partyzantki -poza samym duchem walki i chęcią obrony przed najeźdźcą, jest perfekcyjna umiejętność bronienia się (jak w Szwajcarii, gdzie szczególnie mocno dba się o poziom wyszkolenia obywateli). Nad wyraz cennym określeniem było zdefiniowanie kto należy do Obrony Cywilnej:
„Obrona Cywilna to wszyscy obywatele naszego kraju”
Wspominałem w programie o braku infrastruktury strzeleckiej, to bardzo poważny mankament. W Szwajcarii strzelnice mamy w każdej wsi. Program wojskowy – „strzelnica w każdym powiecie” to wydmuszka. Jest tak skonstruowany, że nie da się go zrealizować. Wymóg możliwości oddawania strzałów z osi w każdym kierunku jest całkowicie abstrakcyjny. Tylko na poligonie można realizować takie założenia. Chociażby w przypadku pistoletu promień bezpieczeństwa po oddaniu strzału w dowolnym kierunku to 2km. W przypadku broni strzeleckiej, szturmowej to 5km. Kogo stać na budowę strzelnicy na takiej powierzchni, ewentualnie zadaszenia strzelnicy specjalnym kuloodpornym dachem? Wydmuszka dla dobrego samopoczucia MON-u powtarzam. Blokady we władzach samorządowych utrudniające uruchomienie nowych obiektów to drugi problem. Podawałem przykład Skrzynek, w komentarzu na blogu jest przykład z innego województwa. Cytat komentarza:
W gminie Chęciny woj.Świętokrzyskie miała powstać strzelnica.
Jest teren wśród lasów, z daleka od zabudowań, w pobliżu tylko kopalnia i lasy. Niestety inicjatywa została utrącona przez burmistrza R.Jaworskiego, który zażądał „certyfikatu kulochwytów”.
W RP nie ma urzędu, który wydaje takie „certyfikaty” co dobitnie świadczy o negatywnym nastawieniu p. burmistrza Jaworskiego i jest zapowiedzią rzucania kłód pod nogi takim projektom.
Rozwiązanie powinno być nadrzędne w obecnej sytuacji wydanie rozporządzenia zakazującego utrudnianie budowy takich obiektów ze względów formalnych – lub też ustawa o nadrzędności takich obiektów jako obiektów istotnych dla infrastruktury obronności państwa. Każdych – cywilnych również. W tym przypadku należy wystrzegać się monopolu MON-u na te obiekty. Właśnie cywilne obiekty powinny mieć pierwszeństwo w budowie. To na nich będzie możliwość szkolenia zwykłych obywateli – nie żołnierzy. MON należy trzymać z daleka od początkowych szkoleń cywilnych. Nie umieją tego robić. Bicie magazynkami po głowach (hełmach) to metody rodem z epoki PRL-u. Tak nikogo się do niczego nie przekona.
Aby to osiągnąć należy budować odpowiedzialność obywatelską, tak jak mówili w studiu obaj specjaliści od bezpieczeństwa, WOT – to inny rodzaj wojska, ochotniczy w pełni i ustawiony odpowiedzialnie w kontekście świadomości potrzeb obrony kraju. Ale to zaledwie 16 brygad na chwilę obecną. Powinniśmy osiągnąć poziom edukacyjny dla większości społeczeństwa. I znów dajmy przykład Szwajcarii: wiedza historyczna to raz, duma ze swojego narodu, kraju (Ojczyzny) wypracowana przez pokolenia, świadomość odpowiedzialności obywatelskiej. To są cele przed nami stojące. Już tutaj widać że poprzednia władza rzucała tym celom same przysłowiowe „kłody pod nogi”. Naśmiewanie się z etosu patriotycznego, ograniczanie lekcji historii, niszczenie infrastruktury po wojsku (schrony, strzelnice, jednostki wojskowe) rozformowywanie związków taktycznych, pozbawianie garnizonów składów amunicji i wiele innych działań na szkodę dla obronności Państwa. Dyskusja powinna iść w kierunku modelu szwajcarskiego gdyż on jest nam najbliższy. Aby to mogło nastąpić niezbędne są zmiany w ustawodawstwie. Obowiązek budowy strzelnicy w każdej gminie i przeprowadzanie 2-4 razy w roku obowiązkowych szkoleń strzeleckich dla wszystkich mężczyzn w wielu 18-60 lat. Chociażby najbardziej podstawowych, proponuję wersję minimum:
-30 strzałów (wszystkie z nauką obsługi) z pistoletu kal. 9mm
-30 strzałów z rewolweru .22
-30 strzałów z karabinku .22
-15 strzałów z dowolnej broni szturmowej, przerobionej na sportową (ogień pojedynczy; AR, Grot, itp) w kalibrze NATO .223
-10 strzałów ze strzelby gładkolufowej.
Finansowanie; ustawowo na poziomie gminy.
Tego typu szkolenia na broni sportowej (nawet własnej) mogą (a nawet muszą) prowadzić instruktorzy cywilni. Wojskowi absolutnie nie nadają się do tego. Ich podejście do cywila jest szkodliwe i zniechęcające potencjalnego obrońcę. Należy przebić się przez szok kulturowy, zwalczyć w szkolonym strach przed bronią, wpajany nam nie tylko za PRL-u, także w latach po 1991 roku. Ciągłe ustawiczne deprecjonowanie zagadnień obronności, także ośmieszanie działań służących budowie idei obronności, niszczenie inicjatyw, utrudnianie działań (infrastruktura, rozwój stowarzyszeń, klubów strzeleckich). Szkolony powinien móc nawiązać kontakt z instruktorem. Kiedy jest to cywil, tak jak on, jest to zdecydowanie łatwiejsze. Musimy przebić się przez warstwy ograniczeń utworzone już kulturowo, można tak powiedzieć gdy ma się do czynienia z sytuacją budowaną przez dziesiątki lat, a więc kilka pokoleń.
Ostatnia sprawa nie poruszana szczegółowo i szerzej w programie, którą chciałbym naświetlić. Mówi ona o fakcie wcześniejszego uderzenia w obronność kraju na poziomie władzy. Program WOT rozpoczął się już w 1997 roku od planowania przez zespół Pana Romualda Szeremietiewa. Istniał on do 2008 gdzie ostatnie jednostki, które z takim trudem udało się sformować zostały, albo rozformowane, albo przekształcone i wcielone do innych związków taktycznych. Od 2015 roku Pan były wice minister Romuald Szeremietiew prowadzi aktywną działalność wspierającą ruchy mające na celu rozbudowę WOT i nagłaśnianie informacji o obronności kraju. Pisałem o konferencjach na blogu, także o konferencji której byłem pomysłodawcą w Poznaniu w 2017 roku z udziałem Pana Szeremietiewa i posłanki Anny Siarkowskiej.
Więcej o działaniach z lat 1997-2008 na blogu Pana Szeremietiewa:
https://www.salon24.pl/u/szeremietiew/1206862,jak-likwidowano-wojsko-szeremietiewa
Temat jest bardzo obszerny. Będę starał się go jeszcze wielokrotnie poruszać i poszerzać zagadnienia z nim związane.
Cały program Lustra z TVP3 do obejrzenia w linku:
https://poznan.tvp.pl/59468610/problem-z-obrona-cywilna-fot-tvp3-poznan
Polecam także:
Szczególnie komentarz pod materiałem.
Czy Polska będzie drugą Szwajcarią?
Postawa obywatelska, społeczna odpowiedzialność wobec współrodaków, wspieranie swojej Ojczyzny, dla obrony swojego miejsca zamieszkania, Rodziny. Determinacja z tego wynikająca czyni takiego partyzanta, WOT-owca wojownikiem o wiele bardziej efektywnym niż żołnierz z poboru.
Szwajcaria potrafi zmobilizować 500 tysięcy żołnierzy w ciągu 48 godzin, i w ciągu następnych 400 tysięcy swojej „cywilnej” formacji obronnej. Cywilna w cudzysłowie, ponieważ to jest formacja składająca się z wieloletnich żołnierzy ze służby czynnej szkolącej się na strzelnicach 24 razy w roku – obowiązkowe.
Zapraszam do odsłuchania audycji „W środku dnia” o obronności w Polsce, Szwajcarii, o wojnie i jak to wpływa na naszą obronność.
https://radiopoznan.fm/audycja/w-srodku-dnia/w-srodku-dnia-31-03-2022
Poniżej materiał o niedopuszczalnym zachowaniu burmistrza Stęszewa. Wstrzymywaniu budowy strzelnicy – pod wieloma pretekstami. Dmuchanymi? Sztucznymi? Aby tylko były?
https://radiopoznan.fm/informacje/pozostale/spor-o-strzelnice-kto-ma-racje-burmistrz-czy-inwestor
Wypowiedź o strzelectwie w TVP 3.
Mówię jako drugi gość (około 8:16) o dostępie do broni, szkoleniach i potrzebie szerszego uruchomienia takich szkoleń. Link do programu „Witaj Wielkopolsko” z 18go marca:
Potrzeba zmian w prawie dotyczącym posiadania broni.
Jak sama nazwa wskazuje broń służy do obrony. Warto o tym pamiętać. W obecnej sytuacji międzynarodowej staje się jaskrawo widoczną – potrzeba skutecznej obrony narodu, społeczności czy też samej jednostki przed agresją innego totalitarnego narodu. Wydaje się, że jest to oczywiste. Dlaczego wobec tego nic się nie dzieje w temacie poszerzania umiejętności obronnych społeczeństwa jako całości narodowej?
Powodem: moim zdaniem, jest ciągłe rozsiewanie w sposób doskonale „sprytny”, informacji przekazywanych w różnym wymiarze i na różnych płaszczyznach o wszelakich zagrożeniach wynikających z posiadania broni, czy też braku potrzeby jej posiadania, również: udowadniania w sposób oczywisty że przecież: „tylko 20 procent mężczyzn interesuje się posiadaniem broni” i to jak już to tylko sportowej (słowa niejakiego pana Stępki – z tytułami naukowymi, to zupełnie inny temat na zupełnie inną dyskusję) z artykułu w którym udowadnia dość chaotycznie (przeskakując z tematu na temat) sypiąc różnymi danymi, aby uwiarygodnić swoją wypowiedź- że broń to coś strasznego i nic nie daje jej posiadanie, a tak w ogóle to przecież nikt w Polsce nie chce jej posiadać…(?!). – Materiał pisany chyba dla potencjalnych nie orientujących się w sytuacji Czytelników, którzy w ten bełkot są w stanie uwierzyć. Dodam tylko, że najbardziej rozbawiło mnie – przez łzy niejako, argumentowanie owego pana, że przecież: w przyszłym konflikcie zarzuci się nas rakietami, bombami wszelkiego typu i rodzaju, przy tym używa tutaj „magicznych” – nazw fachowych: termobaryczne, powietrzno-paliwowe bomby, tym samym siejąc grozę wśród nieświadomych Czytelników, tylko zostawia jedno bez odpowiedzi: jakoś żadna armia świata nie rozbraja się z broni strzeleckiej z tego powodu, raczej d dokładnie odwrotnie; wprowadza coraz to nowe rodzaje broni strzeleckiej…).
Wracam do informacji o owych magicznych 20% tych co chcą i 80% mężczyzn, którzy.., nie chcą posiadać broni? Chyba to bardziej domysły. Człowiek analizujący materiały (swoje badania? Jakie? Jaki klucz? Jakie pytania zadawał?) na podstawie których wyciągnął te wnioski, został wychowany w PRL-u, pod ciągłą presją zakazu posiadania broni, olbrzymiej i ciągłej indoktrynacji tłoczonej w mózgi społeczeństwa przez komunistyczny aparat rządzący, i nagle tak wychowany człowiek jest w stanie się odciąć od tego korzenia, w jakim się wychował? Ciekawe; czy zna badania, demokraty z USA, kryminologa, profesora Klecka, który zebrał dane dotyczące, uwaga!: nie popełnienia przestępstwa w wyniku – posiadania broni i zademonstrowania jej potencjalnemu napastnikowi. Według danych naukowca eksperta z USA sam fakt zademonstrowania broni, wyciągnięcia jej w skrajnym przypadku powodował że ponad 90% przestępców, czy też potencjalnych przestępców – w skrócie; zrezygnowało z aktu agresji. To tyle jeżeli chodzi o realne aspekty posiadania narzędzia do obrony przed „złym człowiekiem” (szeroko rozumianym), który nadal przecież (w większości) posiada instynkt samozachowawczy.
Wracając do pana „naszego”: kryminologa. Czy w ogóle ten pan dostrzega, potrafi zauważyć że 40 lat okupacji Sowietów w Polsce uczyniło realnym wpojenie Polakom wszelkich zagrożeń, obaw i innych dowodów na to że broń to „czyste zło”. I to się im w dużej mierze udało. Dzięki temu nasi okupanci wyeliminowali najgroźniejszy dla siebie naród w przypadku ponownej chęci zajęcia terytorium Polski. Wiedzieli doskonale (poprzez doświadczenia historyczne, powstania – w tym przede wszystkich Powstanie Styczniowe, walki z Żołnierzami Wyklętymi po wojnie) że z tak wielkimi tradycjami, jakie mają Polacy w działaniach partyzanckich nigdy armia sowiecka, rosyjska, federacyjna nie jest w stanie zapanować nad naszym narodem i krajem. I obmyślili plan. Trzeba przyznać: doskonały…
Trzeba Polakom wmówić wiele kłamstw i fałszywych informacji o broni, trzeba ich zastraszać newsami z USA o domniemanym powszechnym używaniu broni do aktów terrorystycznych, a oczywiście samemu nic sobie z tego nie robić i się zbroić, posiadać broń i epatować nią. I to się ciągle udaje. Pseudo-naukowcy tkwiący mentalnie w tamtych okupacyjnych czasach powielają spreparowane brednie o zagrożeniach wynikających z posiadania broni, czy wszelakich innych danych, które są nieprawdziwe. Broni która ma służyć do obrony. Sam fakt prawie doskonałego (jak w Szwajcarii) przygotowania do obrony – jest w stanie zabezpieczyć dany kraj przed atakiem konwencjonalnym. To przeraża sowieckich – rosyjskich strategów. Oznacza to, że jakiś kraj może być tą metodą nie do zdobycia. Co najwyżej będzie można go spopielić, ale na pewno nie zająć, ponieważ rosyjska przymusowa armia, poza małą ilością specjalnie zindoktrynowanych jednostek typu Specnaz, GRU, czy zbliżonych organizacyjnie i szkoleniowo jednostek, jak się okazuje po tym z czym mamy do czynienia na Ukrainie raczej nie ma ochoty walczyć w imię wszelakich idei kolportowanych przez kacyków sowieckich. Czy do tej grupy społecznej nie docierają rzucane raz po raz zachęty do pozostania przeolbrzymim, przepotężnym i wszechmocnym – mocarstwem rosyjskim? sowieckim? carskim? Jednak samoświadomość mimo potężnej indoktrynacji wzrosła. Straszenie „wojną ojczyźnianą już nie odnosi takiego efektu…Jak wiadomo w czasach II WS sowieckie armie miały szereg narzędzi do kontrolowania społeczeństwa i zmuszania do zaciągu „ludzi sowieckich”, mechanizmy te kontrolowały, aby ci „ludzie sowieccy” chcieli walczyć – głównie z musu. I tu się nic nie zmieniło – może samo przymuszanie lekko ginie w natłoku propagandy, wszelakich niedomówień, lekceważenia własnych obywateli i innych socjotechnik mających za zadanie maksymalne zaciemnienie – o co tak właściwie chodzi.
A chodzi tylko o jedno: aby masa ludzka: sowiecko-rosyjska, ginęła w imię interesów swoich przywódców – w miarę bez szemrania. Na to się niewiele poradzi poza jednym: zdecydowanym odporem, silną obroną i determinacją nie angażowania się we wszelkie działania zbrojne.
Jednakże aby obrona była skuteczna – musimy posiadać właściwe środki do realizowania takich celów. Ciężko się bronić, gołymi rękami lub dwoma egzemplarzami broni strzeleckiej – czasami bardzo różnymi na 100 obrońców. Takie są statystyki. A więc pośrednio udaje się post-sowietom cały czas nas neutralizować, rozbrajając.
Lęki, pseudo naukowe wywody dotyczące braku potrzeby obronności, lewicowe nurty, w końcu wpajanie strachu przed bronią, – realizują swój cel. Kiedy to się może zmienić? Kiedy wymrą ci, którzy działają świadomie lub nie jako „szpiony” wschodu?
Nie chcemy walczyć, nikt nie chce ginąć, zabijać. Są takie dane z armii USA ile osób naprawdę podczas działań wojennych strzelało aby zabić wroga na Pacyfiku. I skąd wynikało tak duże procentowo zużycie amunicji na jednego zabitego Japończyka… Z niechęci do zadawania śmierci. Jak trudno wbrew pozorom namówić zwykłego członka społeczeństwa praktycznie dowolnego narodu, aby zabijać. Długo zastanawiałem się i analizowałem zachowania w Szwajcarii. I uznałem że jest to jednak jedyna droga, aby zapewnić bezpieczeństwo Polsce. Tak jest w świecie zwierzęcym; przyjrzyjmy się zwierzętom. W konfrontacji z innymi zawsze starają się powiększyć w jakikolwiek sposób, stać się groźniejszym i – zbudować wrażenie silniejszych od przeciwnika. Spektakularnym przykładem jest otoczony przez psy- kot. W naszym przypadku – porównując sytuację takich krajów jak np wymieniona wyżej już kilkakrotnie Szwajcaria z systemem szkoleń i szeroką dostępnością do broni, Izrael posiadający broń odstraszającą – atomową, USA chociażby gdzie średnia mówi o ilości 101 sztuk broni na 100 obywateli (plus potężna armia z bronią atomową). Wszyscy idą w tym kierunku. Najmocniej nasi antagoniści, aby nie powiedzieć; wrogowie; Federacja Rosyjska. Tylko my nie. U nas ciągły poklask mają hasła pacyfistyczne, lewicowe. I wszystko jasne. Wysyłamy jasny sygnał: jesteśmy bezbronni.
Dlatego przygotowałem „deskę ostatniego ratunku” – nawołanie do opamiętania się. Konsultując z grupą osób posiadających broń; myśliwych, kolekcjonerów – byłych wojskowych czy policjantów, strzelców sportowych stworzyliśmy 6 postulatów do rozważenia przez rząd, władze; tych co decydują.
Przeczytacie je poniżej:
- Wprowadzenie tak zwanej broni obiektowej, bez zezwolenia; do obrony miru domowego. Propozycja dotyczy broni gładkolufowej i długiej broni bocznego zapłonu jako dodatkowej (szczególnie w terenach wiejskich – ta druga).
- Sugerowana zmiana statusu posiadania broni strzeleckiej w kontekście obronności kraju, nie jako tylko broni sportowej. Wprowadzenie innego typu pozwolenia o prostszych procedurach opartego na organizacjach proobronnych, gdzie decyzja o przyznaniu pozwolenia opierałaby się tylko i wyłącznie na przynależności do takiej organizacji. A więc zmiana, która może znacząco wpłynąć na nasz odbiór za granicami. Zadziałać odstraszająco. Nawet jeżeli wiązałoby się to z przynależnością TYLKO do takich stowarzyszeń proobronnych a nie pozwoleniem indywidualnym -obecnie znanym jako pozwolenie do ochrony osobistej, zwiększyłoby to świadomość w temacie obronności kraju, ponadto stanowiłoby zaplecze dla służb mundurowych OT i armii zawodowej.
Kilka przykładów: już teraz mam wśród moich kolegów takich, którzy; albo rozpoczęli przynależność do Obrony Terytorialnej, będąc strzelcami sportowymi, albo na odwrót: będąc w OT postanowili zainteresować się uzyskaniem pozwolenia sportowego, aby móc być lepszymi na strzelnicy w swoim oddziale. Wiele razy miałem podobne sytuacje ze strony policjantów z którymi rozmawiałem, głównie: zapytania dotyczyły możliwości szkolenia się strzeleckiego.
Takie pozwolenie nazwijmy: proobronne powinno opiewać (tak samo jak sportowe) na kilka co najmniej sztuk broni, w zależności na przykład: od profilów szkoleniowych w stowarzyszeniach. Powinno się to wiązać z uproszczeniem powstawania takich stowarzyszeń – aby nie podlegały bezpośrednio MON-owi, jeżeli ma to być prawdziwy; społeczny i patriotyczny ruch oddolny, nie można go ograniczać. Doradztwo: tak, kontrola: nie. Powinniśmy postawić na kreatywność naszych obywateli i przede wszystkim, w końcu: zaufać im. - Jak najszybsze doprowadzenie do rozgraniczenia prerogatyw PZSS (Polski Związek Strzelectwa Sportowego) i powołanie do życia nowej organizacji, w której zrzeszano by strzelectwo sportowe dynamiczne, strzelectwo bojowe, kolekcjonerskie i patriotyczne (rekonstrukcyjne, proobronne). Klasyczne strzelectwo sportowe, olimpijskie ma niewiele wspólnego z rodzajami wymienionymi powyżej, a kluczowymi do rozwoju obronności kraju, jak też posiadającymi wiele innych walorów, w tym: również sportowych. W skład tej organizacji wchodziliby członkowie polskich klubów systemów IPSC (International Practical Shooting Confederation), IDPA (International Defensive Pistol Association) i innych. Ta organizacja byłaby doskonałym zapleczem dla obronności kraju z racji wykonywanych szkoleń i zawodów. Można też doprowadzić do rozkruszenia monopolu dotychczas istniejących organizacji (monopol zawsze konotuje złe cechy) wprowadzając przepis, który umożliwia zrzeszanie się działające poza monolitami, a więc stworzenie formuły: dowolne stowarzyszenie o charakterze łowieckim lub strzelectwa sportowego. Zapewni to sporą różnorodność. Dobrym rozwiązaniem byłoby umożliwienie działalnościom gospodarczym wszelakiego rodzaju działalność szkoleniowo-sportowo strzelecką. Dodatkowym atutem takiego rozwiązania są przychody dla Państwa z tytułu podatków.
- Jak najszybsze wprowadzenie obowiązkowych szkoleń strzeleckich dla całego społeczeństwa. Tematyka takich szkoleń: bezpieczeństwo i obsługa podstawowych rodzajów broni strzeleckiej. Dla ogromnej większości naszych rodaków strzelectwo to coś całkowicie nieznanego, obcego, a tym samym dla nich wydającego się czymś groźnym czy niebezpiecznym. Dopiero kiedy trafiają na strzelnice, zmienia się ich zdanie. Ponadto w obliczu zbliżającego się zagrożenia sam dostęp do broni nie rozwiąże problemu, należy jak najszybciej opracować program szkoleń podstawowych, program ten nie powinien być oparty w zamyśle schematu szkoleniowego o wojskowe rozwiązania, które z gruntu są ograniczone do zadań stricte wojskowych, militarnych. Takie szkolenia nie przekonają i nie przybliżą zagadnień związanych ze strzelectwem szerokiemu ogółowi naszych rodaków. Musi to być prosty i funkcjonalny system szkolenia w sposób jak najbardziej przystępny ma przybliżać, bezpieczeństwo i sposoby posługiwania się różnymi rodzajami broni strzeleckiej (nie; jak w armii, gdzie jest spore ograniczenie szkoleniowe – nie licząc jednostek specjalnych; w zasadzie tylko broń szturmowa i specjalnego przeznaczenia – wyborowa przykładowo).
Założenie to wynika (i tu znów oprę się na wykładach Pana w-ce ministra MON Romualda Szeremietiewa), że działania OT na terenie bronionym przed wrogim uderzeniem, czy już partyzanckie na terenie zajętym przez wroga, prowadzone mogą być za pomocą bardzo zróżnicowanej broni, takiej jaka w danej chwili jest osiągalna, dostępna.
Kilka przykładów: Wielokrotnie miałem sposobność uczyć byłych żołnierzy służby zasadniczej posługiwania się różnymi rodzajami broni krótkiej (w tym pistolety maszynowe), której obsługi a nawet sposobów ładowania magazynków, w ogóle nie znali. W tym systemie szkoleniowym należy oprzeć się na instruktorach cywilnych strzelectwa sportowego, dynamicznego i bojowego, których w kraju mamy nadal zbyt mało. Zaletą ich jest to, że wykonują swoją pracę z pasji strzeleckiej, są bardziej uniwersalni, nie będą też powodować dużego poziomu stresu u swoich potencjalnych uczniów. Mają z nimi lepszy kontakt.
Nasze zadanie to przekonać społeczeństwo do idei obronności, ponieważ cały czas funkcjonuje wpojona za PRL-u obawa przed bronią strzelecką i wszelkimi formami uprawiania sportów proobronnych. Należy dokonać unifikacji szkoleniowej, stworzenie jak najprostszego programu tych szkoleń, maksymalnie: 2-3 dniowego trybu szkoleniowego. Powinny obowiązywać grupę społeczną w przedziale: 18-60 lat. Kobiety i mężczyzn.
W ciągu 8 godzin roboczych przygotowuję praktycznie każdego chętnego do podejścia na egzamin patentowy (sportowy) z dobrym skutkiem. W tym czasie szkoleniowym adept strzela nie tylko z broni bocznego zapłonu, ale też ma możliwość porównania co najmniej kilku rodzajów broni strzeleckiej (centralny zapłon: pistolety, pistolety maszynowe i karabiny). Chodzi o swoiste zróżnicowanie i element oswajający nowicjusza, budujący w nim też pewność siebie w tym co robi. Nie podlega żadnemu powtarzalnym szkoleniu z tego samego rodzaju broni, co jak zauważyłem powoduje zniechęcenie, nie poszerza jego umiejętności, a raczej blokuje dalszy proces szkoleniowy. Nawet oddanie kilku strzałów z broni centralnego zapłonu powoduje u adepta strzelectwa, wiedzę, czego się spodziewać po tego rodzaju broni.
W zakresie tego typu szkoleń można opracować bardziej zaawansowane, profesjonalne szkolenia dla grupy myśliwych, która jest największa: 132 500 osób. Jest to olbrzymie zaplecze do wykorzystania w celu wzmocnienia naszych możliwości proobronnych. Są to osoby z obyciem strzeleckim w terenie, częstokroć dublujące też pozwolenia sportowe. Warto opracować dla nich specjalny system szkoleń – oczywiście w tym przypadku dobrowolnych. - Zmiana instytucji wydającej pozwolenia na Wojewodę. Przed wojną były to starostwa powiatowe. W obecnej sytuacji (jak zwrócił mi kiedyś uwagę sam policjant, kolega akurat)- instytucja, która prowadzi te procedury [Policja] domyślnie podchodzi do takiego administracyjnego postępowania – co zaznaczam, jak do postępowania w sprawie „przestępstwa”. Jest to kuriozum ponieważ mamy do czynienia z obywatelami nie karanymi i po odpowiednich badaniach lekarskich. Zaznaczam: wydanie pozwolenia to tryb administracyjny. Proponowane rozwiązanie nawiązuje do stanu prawnego z okresu II RP, podczas gdy obecne unormowania prawne za pokomunistyczną spuścizną z okresu PRL.
- Wszystkie osoby korzystające aktywnie z broni strzeleckiej w wyżej wymienionych rodzajach organizacji strzeleckich i posiadające wymienione pozwolenia na broń powinno się na mocy ustawy zakwalifikować jako rezerwę wojskową z uwzględnieniem kategorii zdrowia.
Są to postulaty zebrane w środowisku strzeleckim z całej Polski, ze strzelcami sportowymi, kolekcjonerskimi, myśliwymi z całej Polski – z którymi się kontaktowałem w ciągu ostatnich paru tygodni.
Wszystkie te postulaty są do zrealizowania; i mogłaby realizacja powyższych (gdyby to się udało) zupełnie zmienić, przede wszystkim; odbiór naszego kraju i faktycznego statusu gotowości do obrony Polski za wszelką cenę – przez Polaków, – zmienić optykę spojrzenia na naszą Ojczyznę przez ewentualnych zewnętrznych agresorów.
Cały „dowcip” polega na tym, aby wygrać wojnę przed jej rozpoczęciem. I tak od lat postępują Szwajcarzy, też USA i Izrael. Stara rzymska maksyma wielokrotnie cytowana przez różnych strategów wojskowości ma się dobrze do dziś, na przykładzie tych krajów: chcesz pokoju szykuj się do wojny, – rozbudowałbym ją do jeszcze jednego zdania: bądź do niej zawsze gotów i dawaj znać o tym fakcie innym.
Pozdrawiam moich Czytelników i życzę im takiego kraju, jako miejsca do zamieszkania.
Dane (oficjalne) Policji dotyczące posiadania broni (około 0,5 procent społeczeństwa polskiego posiada):
Tekst zamieszczony również:
Propagacja potrzeby obronności kraju; – szkolenie społeczeństwa.
W obliczu wojny na Ukrainie, stanęliśmy przed bezpośrednim zagrożeniem zaangażowania się w konflikt militarny. Po niewczasie Polacy zaczynają dostrzegać braki w materii obronności i kraju i siebie samych – indywidualnie. Czy dostrzega to władza?
W rozmowie o tym wczoraj w Wielkopolskim Popołudniu – Radio Poznań:
Także wczoraj krótka wypowiedź dla TVP regionalnej – Teleskop (screen).
W studiu radiowym wypowiada się Pani ppor Anna Jasińska-Pawlikowska:
